Powrót Encyklopedia Wielkopolan „Nie umiera, kto trwa w sercach i pamięci naszej.”

Czesław Stefan Wilczyński

ur. 29 sierpnia 1929
zm.
Zespół Szkół - Szkoła Podstawowa w Chynowej im. Kardynała Karola Wojtyły

Zdjęć: 20

Czesław Stefan Wilczyński, mgr inż. nauczyciel i wychowawca młodzieży w szkołach Wielkopolski, mąż i ojciec czwórki dzieci.

Urodzony 29 sierpnia 1929 r. w Poznaniu, zmarł 15 listopada 2010 r. w Przygodzicach, powiat Ostrów Wielkopolski (pochowany w Poznaniu na Smochowicach).

Mieszkał z rodzicami w Poznaniu, najpierw w Izbie Rzemieślniczej, następnie przy ulicy 27 grudnia (nad kinem Sfinks), w latach wojny w barakach na Świerczewie, a potem we własnym domu na Smochowicach. Od 1952 roku mieszkał w Ostrowie Wielkopolskim, a od 1964 – w Przygodzicach. Jego ojciec Stefan Wilczyński był powstańcem wielkopolskim (odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym -14 czerwca 1965) i cenionym krojczym i krawcem.

Do szkoły podstawowej uczęszczał w Poznaniu. Edukację przerwała mu wojna. W wieku 14-16 lat pracował jako landarbeiter (robotnik rolny) w ogrodnictwie, w szkółce drzew owocowych, przy ul. Listopadowej w Poznaniu (od godz. 7 rano do 19). Po wojnie, 2 września 1945 r. wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego; ukończył szkołę podstawową i rozpoczął naukę w gimnazjach, najpierw w Gimnazjum Ogrodniczym w Trzciance Nowotomyskiej, a następnie w Koźminie Wlkp. (w Zamku). Studia inżynierskie i magisterskie ukończył w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu (dziś Uniwersytet Przyrodniczy).

Pracował najpierw w Państwowym Liceum Rolniczym w Białej koło Trzcianki (1 lipca 1951 – 23 listopada 1952), następnie w Państwowym Technikum Hodowlanym w Środzie Wlkp., gdzie był wychowawcą internatu (1954), a od lutego 1955 r. do 31 sierpnia 1985 r. w Państwowym Technikum Rolniczym w Przygodzicach. Również po przejściu na emeryturę długo (do 1996 r.) nie rozstawał się ze szkołą. Nawet złożony chorobą troszczył się o sprawy edukacji młodego pokolenia.

Pracował zawsze z wielkim zaangażowaniem. Uczył przedmiotów zawodowych: ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw rolnych, uprawy roślin, warzywnictwa, sadownictwa, ogrodnictwa, kwiaciarstwa. Prowadził zajęcia praktyczne i kontrole praktyk uczniowskich w Rolniczych Spółdzielniach Produkcyjnych i w prywatnych gospodarstwach rolnych na terenie Wielkopolski (np. w Mojej Woli, w Sośniach, w Sobótce, w Śliwnikach, w Opatówku).

Pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw szkół filialnych. Był opiekunem drużyny ZHP im. Stefana Czarnieckiego (1958), Koła Młodych Rolników-Ekonomistów (1971-1989) oraz Sekcji Plastycznej.

Koło Młodych Rolników-Ekonomistów dokonywało analiz gospodarstw rolnych (miejsc praktyk uczniów po IV i V klasie technikum) oraz przeprowadzało uproszczone kalkulacje prowadzonej w nich produkcji roślin czy hodowli zwierząt. Koło cieszyło się dużym zainteresowaniem młodzieży, dlatego zostało podzielone na trzy sekcje: sekcję gospodarstw indywidualnych, sekcję gospodarstw uspołecznionych i sekcję zainteresowań statystycznych. Ta ostatnia opracowywała co miesiąc ankiety dla GUS dotyczące rolnictwa na terenie południowej Wielkopolski i wysyłała je do Warszawy.

Członkowie Sekcji Plastycznej wykonywali rozmaite plansze i pomoce dydaktyczne. Ich dziełem było między innymi godło Polski wykonane z nasion zbóż (przez kilkanaście lat wisiało na ścianie szkolnej świetlicy).

W szkole urządzał wystawy z zakresu uprawy i hodowli roślin (np. wystawa odmian jabłek i gruszek), a także co roku (przed studniówką) wystawę pomocy dydaktycznych wykonanych przez samych uczniów (np. stacja meteorologiczna czy skały i minerały polskiej ziemi). Akcję tę – „Uczniowie szkole” – zainicjował na początku lat 70.

W latach 1976 i 1977 pan Wilczyński zorganizował dla uczniów praktyki w gospodarstwach rolniczych w Niemczech. Był opiekunem tych praktyk.

Wdrażał uczniów do ustawicznego samokształcenia się, zalecając lektury z zakresu rolnictwa (przynajmniej jeden artykuł z czasopism rolniczych w tygodniu).

Razem z wychowankami zaangażował się w pomoc ubogim Trzeciego Świata i misjom wśród nich prowadzonym. Współpracował w tym zakresie z Liceum Sióstr Niepokalanek w Wałbrzychu. Uczniowie zbierali żywność, odzież, środki opatrunkowe i lekarstwa, pakowali w kartony, które obszywali białym płótnem, a następnie w papier, i tak przygotowane paczki wysyłali do Wałbrzycha. Zbierano również znaczki pocztowe na rzecz misji.

Podczas wycieczek klasowych ukazywał wychowankom piękno Ojczyzny, starych, historycznych miast i miejsc (np. Gdańsk, Kraków, Malbork, Poznań), morza i gór. Aby wszyscy uczniowie mogli na nie pojechać zaproponował klasowy fundusz wycieczkowy.

Starał się zainteresować uczniów historią Przygodzic. Jedyny istniejący egzemplarz historii miejscowości, został z jego inicjatywy przepisany, tak by mógł być dostępny szerszemu gronu czytelników. Czesław Wilczyński był jednym z założycieli Towarzystwa Miłośników Przygodzic (powstało 13 marca 1993 r. jako Koło Miłośników Przygodzic). Przez kilka lat (od 25 września 1995 r.) pełnił funkcję archiwisty w jego zarządzie.

Jego pasją oprócz historii, zwłaszcza Wielkopolski, było szkółkarstwo i uprawa tulipanów

Był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Przyczynił się do zaistnienia w szkole NSZZ „Solidarność”. W wyborach do sejmu i senatu w dniu 4 czerwca 1989 r., a następnie w wyborach prezydenckich i samorządowych był członkiem Obwodowej Komisji Wyborczej w Przygodzicach i mężem zaufania.

Za swoją pracę otrzymał:

19 października 1971 r. Złotą Odznakę Związku Nauczycielstwa Polskiego

16 listopada 1971 r. nagrodę „Za zasługi w rozwoju Województwa Poznańskiego

10 czerwca 1974 r. „Zasłużony pracownik rolnictwa”

17 września 1975 r. Złoty Krzyż Zasługi

14 października 1985 r. Medal Komisji Edukacji Narodowej

14 września 1990 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (nr 697-90-64)



Cytaty:

  • „Nie umiera, kto trwa w...”

Źródła:

  • wywiad

Zobacz też: