Dzieciństwo spędził w Kościanie. Pomagał rodzicom finansowo, pracując w gospodarstwie rolnym znajomych. Wykonywał rozmaite prace, między innymi zajmował się pilnowaniem krów, zrywaniem nasion pietruszki czy tez wiązaniem snopków zboża.

Szkołę Podstawową w Kościanie ukończył w 1954 roku. W latach 1954-1956 uczęszczał do Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Poznaniu. Po jej ukończeniu zdobył zawód ślusarza maszynowego. W 1956 roku, po dwóch miesiącach pracy, podjął naukę w Technikum Cukrowniczym w Toruniu, które ukończył w 1961 roku jako technik mechanik.

Z chwilą uzyskania pełnoletności, po przeszkoleniu zorganizowanym przez Wydział Oświaty, w czasie wakacji pełnił funkcję wychowawcy dzieci i młodzieży na koloniach letnich.

W 1961 roku rozpoczął studia wyższe na Politechnice Poznańskiej na Wydziale Mechanizacji Rolnictwa, specjalizacja: aparatura rolno-spożywcza. Tytuł magistra inżyniera uzyskał po obronie pracy magisterskiej w roku 1967.

W czasie studiów złożył przysięgę wojskową i po odbyciu ćwiczeń otrzymał stopień wojskowy podporucznika.

W 1967 roku po ukończeniu studiów swoją pracę zawodową rozpoczął od stażu w Cukrowni Kościan. Po jego zakończeniu oraz zdaniu egzaminu pracował jako drugi mechanik, a w okresie kampanii jako kierownik produkcji. W 1969 roku został oddelegowany na okres kampanii do Cukrowni i Rafinerii w Witaszycach, gdzie pełnił funkcję kierownika produkcji. Od lutego 1970 roku został przeniesiony tam na stałe. Zamieszkał wówczas wraz z rodziną w Witaszycach. W cukrowni objął stanowisko głównego mechanika. W 1973 roku powierzono mu obowiązki zastępcy dyrektora do spraw technicznych, na tym stanowisku pracował do września 1982 roku. Od października, w drodze konkursu, został dyrektorem Cukrowni Witaszyce. Podjął się kierować zakładem. Były to trudne czasy przemian. W 1984 roku rozpoczęto w cukrowni projekt budowy nowej elektrociepłowni. Równolegle prowadzono prace z nowoczesnym rozwiązaniem gospodarki wodno-ściekowej. Po uruchomieniu gazowej elektrociepłowni w 1995 roku Cukrownia Witaszyce, jako dotychczasowy największy truciciel w Polsce, trafiła na jedno z pierwszych miejsc w rankingu ekologicznych zakładów w kraju. Pierwsze lata w czasie transformacji były bardzo trudne. Cukrownia Witaszyce została przekształcona w jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa. Konieczność zmian spowodowały, że w 1995 roku został prezesem cukrowni w Witaszycach. Stanowisko to pełnił do lipca 1998 roku. Obecnie przebywa na emeryturze.

Cukrownia i Rafineria „Witaszyce” S.A.

Od 1968 roku był członkiem Zakładowej Straży Pożarnej, gdzie do końca swojej pracy zawodowej pełnił funkcję prezesa OSP Cukrowni. Za swoją pracę został nagrodzony w 1985 roku Srebrnym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa.

W 1978 roku nadano mu Odznakę Przyjaciel Szkoły za wybitne osiągnięcie w rozwoju społecznej pomocy szkole w wychowaniu młodego pokolenia. Na przełomie lat 80/90 był przewodniczącym Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły w Witaszycach. Dzięki tej działalności dzieci nareszcie mogły kontynuować naukę w systemie jednozmianowym. W roku 1990 otrzymał Odznakę Przyjaciel Dziecka.

W latach 1998-2002 był radnym Powiatu Jarocińskiego.

Jest jednym z trzech założycieli Stowarzyszenia na Rzecz Witaszyc. Od początku jego istnienia, aż do dnia dzisiejszego, pełni funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. W ramach pracy w stowarzyszeniu podejmuje szereg działań dla lokalnej społeczności. Organizowane są półkolonie dla dzieci z rodzin o niskim statusie materialnym. Bardzo ważnym elementem pracy jest także gromadzenie materiałów dotyczących historii Witaszyc. W 2006 roku stowarzyszenie wydało publikację pt. „Witaszyce Wczoraj i Dziś”, która jest zarysem historii wsi.

Był wieloletnim członkiem Polskiego Związku Łowieckiego oraz Polskiego Związku Wędkarskiego.

Za swoją pracę zawodową i działalność społeczną otrzymał wiele medali, odznak i wyróżnień.

Najważniejsze z nich to:

– Srebrna Odznaka Honorowa Naczelnej Organizacji Technicznej – Warszawa, 26 maja 1974r.

– Brązowy Krzyż Zasługi – Warszawa, 25 października 1978r.

– Odznaka Honorowa Stowarzyszenia Techników Cukrowników – 1 lipca 1979r.

– Medal ,,Za Zasługi dla Rozwoju Ziemi Jarocińskiej” – Jarocin, 21 maja 1980r.

– Złota Odznaka Honorowa Naczelnej Organizacji Technicznej – 26 maja 1980r.

– Odznaka i tytuł ,,Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji” – 1982r.

– Zasłużony Pracownik Przemysłu Spożywczego i Skupu – 1985r.

– Odznaka ,, Zasłużony Pracownik Rolnictwa” – Warszawa, 21 czerwca 1985r.

– Złoty Krzyż Zasługi – Warszawa, 15 maja 1985r.

– Odznaka Przyjaciel Dziecka – Kalisz, 9 maja 1990r.

– Złota Odznaka za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej – Warszawa, 16 maja 1996r.

– Złota Odznaka Honorowa nadana przez Zarząd Główny Społecznego Komitetu Walki z Gruźlicą i Chorobami Płuc -1988r.

Nagroda, którą ceni sobie najbardziej to Złota Odznaka za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej przyznana w maju 1996 roku przez Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Medal ten otrzymał dzięki wybudowaniu nowej elektrociepłowni. Cukrownia Witaszyce stała się wówczas cukrownią ekologiczną. Jak podkreśla nagroda ta jest dowodem uznania nie tylko dla niego, ale również dla całej załogi.

,,Pamiętaj, że żyjesz wśród ludzi i dla ludzi”.

Wywiad z Janem Tyczewskim.

Prywatne archiwum Jana Tyczewskiego.

Jan Jajor, Cukrownia i Rafineria „Witaszyce” 1897-1997, Wydanie jubileuszowe, Witaszyce 1997

Biuletyn Poznańsko-Pomorska Spółka Cukrowa S.A.

Strona internetowa Stowarzyszenia na Rzecz Witaszyc: http://www.witaszyce.org.pl/.

Biuletyn wydany z okazji 10-lecia Stowarzyszenia na Rzecz Witaszyc.