Dzieciństwo
Stanisława Nawrocka (z domu Horszyna) urodziła się 30 kwietnia 1926 roku w Słowicie, w powiecie przemyślańskim, niedaleko Lwowa. Jej rodzicami byli Anna i Piotr Horysznowie. Miała dwóch młodszych braci, Stefana urodzonego w 1934 r. i Michała ur. w 1937 r. W latach 1933-1937 uczęszczała do Czteroklasowej Publicznej Szkoły Powszechnej w Słowicie.
Wojna
We wrześniu 1939 roku, gdy Rosjanie wkroczyli do Lwowa, została aresztowana i wywieziona razem z innymi kobietami i dziećmi w głąb Rosji. W 1940 roku udało jej się wrócić do domu, ale jak się okazało nie był to ten sam, bezpieczny dom sprzed wojny. Grasujące bandy UPA mordowały i rabowały szczególnie Polaków. Stanisława uciekła do Lwowa. Nie znała tam nikogo, zarabiała na życie włócząc się po mieście. W 1942 roku podczas łapanki została aresztowana przez Niemców i wywieziona na roboty do III Rzeszy. Otrzymała tam przydział do pracy w gospodarstwie. Pracowała na terenie Rzeszy do końca wojny, do roku 1945. W Słowicie została jej mama i bracia, ojciec musiał uciekać przed Ukraińcami do Brzegu – tam dostał pracę przy budowie dróg i mostów. Był drogomistrzem.
Powrót do Polski
Po wyzwoleniu 19-letnia Stanisława zatrudniła się jako sanitariuszka w szpitalu wojskowym dywizji generała Maczka. Praca sanitariuszki dała młodej dziewczynie wiele satysfakcji, odtąd marzyła, by zostać lekarzem. Postanowiła wrócić do Polski, aby uporządkować swoje sprawy. 6 grudnia 1945 r. pociągiem przyjechała do Krakowa. Po kilku dniach spędzonych na dworcu udało jej się dostać pracę w pobliskim szpitalu. Gdy dowiedziała się, że jej mama i bracia po ucieczce ze Słowity znajdują się w Dąbrowie Tarnowskiej, pojechała do nich. Zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem Ministerstwa Oświaty Nr.II P-817/46 złożyła tam egzamin przed Państwową Komisją Egzaminów z Zakresu Nauczania Szkoły Powszechnej. Dzięki temu dokumentowi mogła kontynuować naukę. Okazało się to bardziej skomplikowane niż sądziła. W czerwcu 1948 roku ukończyła kurs PCK i została zaliczona do Sióstr Pogotowia Sanitarnego PCK i zarejestrowana w Okręgu Krakowskim z Nr.138. Dostała nakaz pracy w Istebnej w Sanatorium Gruźlicy Kostno-Stawowej. Potem dowiedziała się, że w Bielsku Białej jest liceum korespondencyjne, więc pojechała tam i je ukończyła. Z nakazem pracy nie mogła podjąć nauki w wymarzonym liceum felczerskim. To dlatego zdesperowana szukała protekcji u Bieruta.
Marzenie się spełniło i w latach 1951-1954 uczęszczała do Państwowego Liceum Felczerskiego w Świdnicy.
Praca
Pani Stanisława Nawrocka rozpoczęła pracę w Wilczynie. Objęła etat felczera w Wiejskim Punkcie Medycznym razem z pracującą tu już od kilku lat Panią Eugenią Jankowską, położną. To były początki naszej wilczyńskiej służby zdrowia. Młode kobiety były jedyną pomocą medyczną dla mieszkańców gminy przez blisko 12 lat. Oprócz godzin w Wilczynie dojeżdżały też do Zespołu Opieki Zdrowotnej w Koninie – pani Stanisława pracowała w Ośrodku Zdrowia w Gosławicach. Obie traktowały swój zawód jak swoją największą pasję i oddawały się jej nie tylko w godzinach pracy, ale zawsze, kiedy potrzebowali ich pacjenci. Pani Stanisława odwiedzała swoich pacjentów bez względu na porę dnia czy pogodę. Gdy potrzebowali jej chorzy, jechała do nich nawet w niedzielę i święta. Przepracowała jako sanitariuszka i felczerka niespełna 60 lat.
Rodzina
Działalność społeczna
Od 1984 roku przez sześć kadencji pani Stanisława Nawrocka wybierana była do Rady Gminy Wilczyn. Funkcję radnej w naszej gminie pełniła aż do śmierci.
Odznaczenie i medale
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi
Dyplom Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za szczególne osiągnięcia w dziedzinie ochrony zdrowia
Odznaczenie za Zasługi dla Województwa Konińskiego.
Śmierć
Znaczenie postaci
Pani Stanisława Nawrocka jest dla nas przykładem człowieka uparcie dążącego do wyznaczonego celu. Była bardzo aktywna i pracowita, otwarta na potrzeby ludzi. Jako lekarz wzbudzała zaufanie wśród swoich pacjentów, zawsze miała dla nich czas. Dawała mieszkańcom naszej gminy poczucie bezpieczeństwa, wzbudzała szacunek i wdzięczność. Wśród mieszkańców Wilczyna i okolic pozostanie w pamięci jako człowiek żyjący z innymi ludźmi i dla innych ludzi. Może być dla nas wzorem oddania drugiemu człowiekowi.