Pani Janina Kaczmarek (z domu Rusin) urodziła się 20 marca 1934 roku we wsi Karolewo (woj. wileńskie gm. Haubicze). W 1925 roku rodzice pani Janiny Kaczmarek – Stefan i Maria (z domu Zabłocka) wzięli ślub. W 1927 roku urodził się brat Jan.

W 1940 roku panią Janinę razem z jej rodzicami wywieziono pociągiem towarowym na Syberię. Podróż pociągiem zakończyła się po dwóch miesiącach w rosyjskim mieście Kotłas, po czym kontynuowana była samochodami ciężarowymi przeznaczonymi do wywozu drzewa. Na Syberii rodzina spędziła rok i osiem miesięcy. Ojciec z matką pracowali w lesie przy wyrąbie drzewa i spławiania. Wszystkie dzieci całe dnie spędzały samotnie w barakach, a pani Janina mimo 6 lat opiekowała się młodszymi z nich. Dla osób pracujących przeznaczono pięćset gram chleba na dzień, a dla pozostałych osób trzysta gram chleba. Na obiad chodziło się po zupę, dla każdej osoby była przeznaczona jedynie jedna wazówka. Rano i wieczorem chodziło się do baraków po przegotowaną wodę. W baraku mieszkało około 200 osób, codziennie około 15 osób umierało z wygłodzenia, chorób i przemęczenia. W obozie znajdował się szpital i poczta. Mama pani Kaczmarek leżała kilka dni w szpitalu.

18 października 1942 roku panią Kaczmarek i jej rodzinę wywieziono z obozu, przetransportowano na statek, który rzeką Dwiną dopłynął do rejonu Kotłas. Tam przez dwa miesiące wszyscy Polacy koczując na dworcu oczekiwali na pociąg. Następnie wywiezieni zostali do miasta Tokmak w Azji Środkowej, gdzie zakwaterowano ich w mieszkaniu przy stacji. Tak jak inni zesłańcy cała rodzina otrzymała zaświadczenie z którego wynikała jej narodowość. Przez wszystkie lata pobytu na zesłaniu zmuszano ojca rodziny do zmiany tego dokumentu, a co za tym idzie obywatelstwa. Ojciec Pani Janiny przez prawie dwa lata w obawie przed takimi represjami nie spał wraz z rodziną. Jest to związane z tym, że rosjanie przychodzili najczęściej w nocy. Zaświadczenie to, które Pani Janina ma do dnia dzisiejszego było najcenniejszym dokumentem dla Polaków. Na miejscu ojciec pracował w stolarni przy budowie dworca kolejowego, a brat jeździł samochodem ciężarowym w kołchozie. Matka pani Maria od czasu do czasu chodziła sprzątać na stację kolejową. Pani Kaczmarek początkowo chodziła do rosyjskiej szkoły, następnie do polskiej.

1 maja 1946 roku pani Janina wraz z rodzicami oraz bratem wyjechała z Tokmaku i na początku czerwca przyjechała do Polski. Podróż trwała miesiąc. Ojciec pani Kaczmarek pochodzący z Wielkopolski postanowił zabrać swoją rodzinę do miejscowości Tręby, gdzie się wychował. Tam też mieszkali jego rodzice oraz rodzeństwo. Następnie przydzielono im gospodarstwo po Niemcach w miejscowości Maślaki, gdzie ostatecznie po latach ciągłej tułaczki osiedlili się. Pani Kaczmarek poszła do szkoły, a jej brat został na gospodarce. W tym czasie przystąpiła do I Komunii Świętej. Po szkole podstawowej zaczęła uczęszczać do szkoły odzieżowej w Gnieźnie. Po jej ukończeniu wróciła do rodziców na gospodarstwo i pracowała razem z nimi, a jej brat Jan poszedł do wojska. Pani Janina Kaczmarek postanowiła swoje dalsze życie związać z pracą na roli. W nowym środowisku udzielała się na rożnych płaszczyznach. W latach sześćdziesiątych przez pięć lat była radną w Gminie Wilczyn. Pełniła także funkcję sekretarza w Kole Gospodyń Wiejskich w miejscowości Maślaki. Była współorganizatorką wielu imprez organizowanych dla lokalnej społeczności. Darzona ogromnym szacunkiem wśród mieszkańców często była wybierana do niesienia wieńca dożynkowego przez sołectwo w którym mieszkała, nierzadko też była twórcą tychże wieńców. Wraz z mieszkańcami pobliskich miejscowości brała udział w rozbudowie szkoły w Dębówcu. Budynek szkoły powstał w czynie społecznym. Po pewnym czasie rodzice przekazali córce gospodarstwo rolne. Pani Janina pracowała wspólnie z nimi a po wielu latach przekazała je swojemu synowi. W gminie Wilczyn jest osobą znaną, zapraszaną do szkół na spotkania na temat losów Sybiraków. Nigdy nie odmawia, zawsze chętnie spotyka się z młodzieżą i dzieli się całą wiedzą historyczną.

Edukacja

Pani Janina pierwszy raz poszła do szkoły, gdy mieszkała w Azji w mieście Tokmak. Zapisano ją do pierwszej klasy w szkole rosyjskiej, gdzie uczęszczała około półtora roku. Następnie zmieniła szkołę na prowadzoną przez polaków. Uczęszczała do niej prawie trzy lata. W jednej klasie znajdowali się uczniowie w różnym wieku. Po sześciu latach i ośmiu miesiącach pobytu na wywózce powróciła do Polski. Zamieszkała wraz z rodzicami w miejscowości Maślaki. Tam jako 14 letnia dziewczynka zaczęła uczęszczać do klasy czwartej w szkole w Dębówcu, jej wychowawczynią była pani Świątek. Po roku została zapisana do szkoły w pobliskim Budzisławiu, gdzie uczył ją pan Kamiński. Tam chodziła do klasy piątej i szóstej. Po dwóch latach ponownie zmieniła miejsce nauki, na Szkołę Podstawową w Wilczynie, gdzie wychowawczynią była pani Czaj. Po ukończeniu nauki na poziomie podstawowym rozpoczęła edukację w szkole odzieżowej w Gnieźnie.

Na terenie gminy Wilczyn mieszkają osoby których los był podobny do losu naszej bohaterki. Poniżej przedstawione zostaną krótkie informacje z życia mieszkańców naszego regionu, którzy podobnie do p.Janiny Kaczmarek odczuli bolesne skutki deportacji.

Jedną z nich jest pani Maria Krzysztof, która urodziła się w 07 września 1914 roku w miejscowości Mukanie w województwie tarnopolskim. Wywieziono ją 10 lutego 1940 roku z miejscowości Nowy Uwin w województwie tarnopolskim do miejscowości Fiediakowa, w rejonie Kotłas w Kirgizji. Po powrocie do Polski, zamieszkała w miejscowości Maślaki w województwie konińskim. Przez wiele lat była sąsiadką bohaterki naszego biogramu. W książce ,,Sybirackie losy zesłańców regionu konińskiego” umieszczona jest pod numerem 79.

Kolejną osobą jest kapral Wojska Polskiego Stanisław Błaszczyk nazywany w dokumentach rosyjskich Błaszak. Pochodził z miejscowości Zygmuntowo gmina Wilczyn. Był on jeńcem wojennym wywiezionym do Kazachstanu. Wraz z innymi obywatelami polskimi umieszczony został w łagrach rosyjskich w miejscowości Ałma-Ata ( Kazachstan) . Aresztowano go 25 marca 1943 roku. 08 kwietnia 1943 roku został osądzony i rozstrzelany. W zeznaniach świadka i dokumentach Stanisława Błaszczyka można przeczytać następującą treść wyroku ,, Na podstawie § 192 rosyjskiego kodeksu za naruszenie reżimu tj. nieprzyjęcie sowieckiego paszportu i obywatelstwa zostaje stracony 12.08.1943 r. w łagrach Ałma-Aty”

.