Pochodzenie

Kazimierz Glabisz urodził się 10 lutego 1893 r. w Odolanowie. 2 marca 1893 r. został ochrzczony w miejscowej parafii rzymskokatolickiej pw. św. Marcina.

Dzieciństwo

Rodzina mieszkała w Odolanowie, dwutysięcznym mieście powiatowym, położonym w rozlewisku rzeki Baryczy, na pograniczu Wielkopolski i Dolnego Śląska. Miał liczne rodzeństwo i jeszcze liczniejsze kuzynostwo. Kazimierz Glabisz wyrastał w rodzinie o wielkopolskich korzeniach patriotycznych. Jego rodzina posiada także sportowe tradycje, dlatego od najmłodszych lat Kazimierz uprawiał łyżwiarstwo, a swoje umiejętności doskonalił ślizgając się w miesiącach zimowych po zamarzniętej rzece Barycz.

Edukacja

W latach 1898-1904 Kazimierz Glabisz był uczniem katolickiej szkoły podstawowej w Odolanowie. Następnie podjął naukę w liceum w Ostrowie Wielkopolskim, słynącym z patriotycznych tradycji i wysokiego poziomu nauczania. Zdał tam w 1913 r. maturę. W Ostrowie Wielkopolskim Kazimierz Glabisz zamieszkał na stancji i tylko raz w miesiącu odwiedzał rodzinny dom, korzystając początkowo z dyliżansów, a po 1909 r. z kolei żelaznej (w tym czasie do Odolanowa doprowadzono tory kolejowe). Jako gimnazjalista czynnie uczestniczył w pracach Towarzystwa Tomasza Zana – była to organizacja, która uczyła młodzież poprawnej mowy polskiej, znajomości literatury i historii Polski. Nauka polskości była przygotowaniem Glabisza do przyszłych działań na rzecz odzyskania niepodległości. W latach 1913-1915 studiował prawo na uniwersytetach w Monachium, Wrocławiu i w Poznaniu. W czasie I wojny światowej ukończył oficerską szkołę artylerii. Tytuł magistra prawa i administracji zdobył już po wojnie, w 1923 r., na Uniwersytecie Poznańskim. Przebywając w Monachium w latach 1913-1914, Kazimierz Glabisz zapisał się do Drużyn Strzeleckich.

Etapy działalności

Po ukończeniu obowiązkowej służby wojskowej w armii niemieckiej od pierwszych dni listopada 1918 r. wziął udział w przygotowaniach do Powstania Wielkopolskiego. Przydzielony został do operacyjnego Dowództwa Głównego w Poznaniu. Otrzymał następujące przydziały służbowe: Oddział Operacyjny Naczelnego Dowództwa i Adiutantury Naczelnego Wodza (1920/1921), Oddział IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej I Delegatura w Opolu przy Misji Sojuszniczej (1921/1922), Wyższa Szkoła Wojenna (1922/1923), Szef Sztabu 14 Dyw. Piech. (1923/1924), Dowódca I dywizjonu 14 Artylerii Polowej (1925/1926), przedstawiciel ministerstwa spraw wojskowych w Berlinie (1926/1927). Był także kierownikiem referatu ewidencyjnego Zachód Oddziału II Sztabu Głównego, I oficerem do zleceń Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, dowódcą improwizowanej grupy Armii „Prusy”. 1 stycznia 1940 r. gen. Glabisz przekroczył granicę węgierską. 1 czerwca 1941 r. został szefem Oddziału I w Londynie. Był zastępcą dowódcy I Brygady Strzelców i I Dywizji Pancernej, dowódcą 2. Dywizji Grenadierów Pancernych, dowódcą 4. Dywizji Piechoty i Grupy PKPR. Po zakończeniu czynnej służby wojskowej, gen. Kazimierz Glabisz zajął się publicystyką polityczną i wojskową, piszcząc na łamach wielu pism emigracyjnych m.in. w „Orle Białym”. Publikował swoje artykuły w „Dzienniku Polskim” i „Tygodniku Polskim”. Od 1929 r. był przewodniczącym Polskiego Komitetu Olimpijskiego i Polskiego Związku Piłki Nożnej. Będąc na emigracji był członkiem SPK, Instytutu Polskiego i Muzeum im. Gen. Sikorskiego, członkiem Rady Kół Oddziałowych 4. Dywizji Piechoty, przewodniczącym Rady Wychowania Fizycznego oraz prezesem Związku Polskich Klubów Sportowych. Generał Kazimierz Glabisz zmarł 26 listopada 1981 r. w Londynie i tam został pochowany. Po 27 latach urna z jego prochami została sprowadzona do Odolanowa.