Pochodzenie
Urodził się 26 listopada 1913 r. w Kwilczu jako syn Franciszka Cieplińskiego i Marii z d. Kaczmarek.
Dzieciństwo
Miał siedmioro rodzeństwa: dwóch braci – Stanisława i Antoniego oraz pięć sióstr – Franciszkę, Jadwigę, Helenę, Irenę i Marię. Dzieciństwo spędził w Kwilczu. Mieszkał w domu przy obecnej ul. Kard. Stef. Wyszyńskiego, w domu pod nr 13, na parterze którego znajdowała się piekarnia i sklep kolonialny ojca. Matka zajmowała się prowadzeniem gospodarstwa domowego i wychowywaniem dzieci.
Edukacja
W 1927 r. ukończył Publiczną Szkołę Powszechną w Kwilczu. Dalej kształcił się w Międzychodzie, gdzie zaliczył pełen kurs szkoły siedmioklasowej. Następnie uczęszczał do Korpusu Kadetów w Rawiczu i Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie. Jako świeżo promowany oficer, dnia 11 listopada 1936 r. został przedstawiony Prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu. Mając zaledwie dwadzieścia trzy lata znalazł się w 62. Pułku Piechoty w Bydgoszczy, dowodzonym przez ppłk. Kazimierza Heilmana-Rawicza.
Etapy działalności
Żołnierz Wojska Polskiego
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. ppor. Ciepliński jako dowódca plutonu przeciwpancernego walczył w szeregach Armii Pomorze w rejonie Bydgoszczy, pod Kutnem i w Puszczy Kampinowskiej. Podczas przeprawy przez Bzurę na oczach gen. Tadeusza Kutrzeby własnoręcznie zniszczył sześć czołgów niemieckich, a tym samym ocalił pułk i przerwał niemiecką linię frontu. Za ten bohaterski czyn został awansowany na polu walki do stopnia porucznika i odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. Następnie wraz z pułkiem dotarł do Warszawy i walczył w jej obronie, aż do kapitulacji stolicy. Nie chciał pozostać bierny w okupowanym kraju. Wraz z dotychczasowym dowódcą swojego pułku ppłk. Heilmanem-Rawiczem oraz jednym z kolegów wyjechał do Rzeszowa z zamiarem przedarcia się przez Węgry do formowanego we Francji Wojska Polskiego. Dzięki fałszywym dokumentom udało mu się uciec do Budapesztu. Jednak, gdy otrzymał propozycję przerzutu do Francji, nie zgodził się. Postanowił przejść specjalistyczne szkolenie konspiracyjne.
Działalność konspiracyjna
Wrócił do kraju i rozpoczął działalność podziemną w Rzeszowie – pod jego dowództwem Inspektorat Rzeszów osiągnął znaczące sukcesy w działalności konspiracyjnej i został uznany za jeden z najlepszych w okręgu Kraków ZWZ-AK. Kolejny etap to akcja „Burza”. Od sierpnia 1944 r. po zajęciu Rzeszowa przez Armię Czerwoną rozpoczęło się intensywne rozpracowywanie podziemnej struktury AK. Ciepliński zaangażował się wówczas w działalność poakowskich organizacji niepodległościowych. Od września 1945 r. stanął na czele krakowskiego wydziału Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość’. Po aresztowaniu trzech kolejnych Głównych Zarządów WiN, od stycznia 1947 r. został prezesem IV ZG WiN. Nadal walczył, zmieniał pseudonimy, miejsca pobytu, a nawet nazwisko. Pomagał prześladowanym i mimo wszystko wierzył, że Polska będzie niepodległa.
Śmierć
W grudniu 1947 r. został aresztowany przez UB, a następnie brutalnie przesłuchiwany i okrutnie torturowany. W październiku 1950 r. sąd skazał go na „pięciokrotną karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze i przepadek całego mienia”. Pozbawiony kontaktu z rodziną, pisał mądre i wzruszające grypsy do żony i syna. Bezskuteczne były kolejne apelacje. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok został wykonany 1 marca 1951 r. strzałem w tył głowy. Zwłok nie wydano rodzinie. Miejsce pochówku nieznane.
Znaczenie postaci
W 2007 r. Prezydent RP Lech Kaczyński nadał pośmiertnie Łukaszowi Cieplińskiemu Order Orła Białego, a w 2013 r. minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak awansował go na stopień pułkownika.
1 marca to Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych.
Źródła
E.Jakimek-Zapart, Nie mogłem inaczej żyć… Grypsy Łukasza Cieplińskiego z celi śmierci, Kraków 2008.
M.Pestka-Lehmann, M.Lehmann, W 60. rocznicę tragicznej śmierci ppłk. Łukasza Cieplińskiego, w: Tydzień Międzychodzko-Sierakowski, R. 2011, nr 27.
M.Pestka-Lehmann, M.Lehmann, Żołnierz Wyklęty z Kwilcza, w: Tydzień Międzychodzko-Sierakowski, R. 2014, nr 9 (185) i 10 (186).