Stefan Białobok

ur. 11 maja 1909
zm. 17 sierpnia 1992
Szkoła Podstawowa nr 2 im. Teofili z Działyńskich Szołdrskiej - Potulickiej

Jerzy Białobok
Jerzy Białobok
Prof. Jacek Oleksyn
Prof. Jacek Oleksyn
Wycieczka po instytucie (cz.1)
Wycieczka po instytucie (cz.2)
Zdjęć: 42
Filmów: 6

INFORMACJE O OSOBIE

Stefan Białobok- polski dendrolog, profesor, dyrektor Instytutu Dendrologii Polskiej Akademii Nauk, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk i członek honorowy Polskiego Towarzystwa Botanicznego, autor ponad 200 prac naukowych i podręczników.

Ur. 11 maj 1909 w Czernichowie k. Krakowa
Zm. 17 sierpnia 1992


Ojciec: Jan Białobok, nauczyciel ogrodnictwa w Czernichowie, pracownik naukowy Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach

Matka: Kazimiera Białobok zd. Budda

Żona: Emilia Białobok zd. Grabowska

Siostra: Zofia

Dzieci: córka Krystyna Krynicka zd. Białobok, ukończyła filologię polską, prowadzi w Krakowie wydawnictwo a5 i syn Jerzy Białobok, zootechnik, dyrektor Stadniny Koni w Michałowie


EDUKACJA

Studia ukończył w 1933 na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.


PRACA

Pierwszą pracę na stanowisku asystenta rozpoczął w 1933 roku w Puławach w Zakładzie Hodowli Drzew.
W roku 1933 otrzymał stypendium Funduszu Kultury Narodowej, dzięki któremu wyjechał do Pragi, gdzie zrobił specjalizację w dziedzinie pomologii i dendrologii. Tam też poznał znanego dendrologa i założyciela arboretum i wielu szkółek Silva- Taranca, który miał ogromny wpływ na dalszy rozwój naukowy Profesora.
Po powrocie do Puław, pod kierunkiem prof. Kaznowskiego rozpoczął hodowle drzew i krzewów ozdobnych oraz selekcję podkładek drzew owocowych.
Od 1935 pracował w Instytucie Sadownictwa w Berlinie-Dahlem pod kierownictwem prof. Kemmera oraz odbywał praktykę w Institut für Pflanzenernährungslehre und Bodenbiologie.
Tam opracował „Przyczynek do poznania wpływu zawartości składników pokarmowych w glebie na płodność i niepłodność odmian jabłoni Boskoop i Królowej Renet „(Rocznik Nauk Ogrodniczych, t. III, Warszawa 1936).
W 1936 roku podczas miesięcznego pobytu w Holandii i Belgii poznał stacje doświadczalne w Boskoop i w Wageningen. W tym samym roku odbył też trzymiesięczną praktykę w Anglii w stacji doświadczalnej w East Malling, gdzie zapoznał się z nowoczesnym doświadczalnictwem sadowniczym oraz z zasadami hodowli i selekcji podkładek drzew owocowych.
W tym samym roku wrócił do pracy w Puławach gdzie z ojcem i pod kierunkiem A. Wróblewskiego organizował Zakład Sadownictwa przy PINGW. Pomagał również w zakładaniu przez ojca w Sadłowicach koło Puław największej wówczas w Polsce kolekcji wierzb.
W 1938 objął w Poznaniu stanowisko nauczyciela sadownictwa i szkółkarstwa w Państwowej Szkole Ogrodniczej. W tym roku rozpoczął też pod kierunkiem prof. dra A. Wodziczki pracę doktorską na temat rewizji systematyki rodzaju Ribes, którą przerwała wojna.
Od roku 1939 do 1945 pracował w ogrodach miejskich w Lublinie i jako inspektor ogrodniczy w Końskich.
1 marca 1945 roku delegowany został przez Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych do Kórnika, gdzie objął kierownictwo Zakładu Badania Drzew i Lasu oraz Ogrodów Kórnickich wraz z Arboretum, który wchodził w skład fundacji Zakłady Kórnickie. W pierwszym sprawozdaniu z działalności placówki napisał:

„Żywotność «Ogrodów Kórnickich» została silnie poderwana przez straty materialne, jakie poniosły na skutek działań wojennych. Został nam zabrany całkowity sprzężaj konny w ilości 8 koni, cały zapas pasz oraz wozy i sanie. […] Do uprawy pól mieliśmy tylko jednego konia w dodatku chorego, porzuconego tu przez uciekających Niemców”

W maju 1947 roku otrzymał tytuł doktora nauk ścisłych z dziedziny botaniki, który przyznała Rada Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Poznańskiego. Pracę pt. „Morfologia i anatomia zrośnięcia zrazu z podkładką niektórych gatunków i odmian z rodzaju Malus” napisał pod przewodnictwem prof. A. Wodziczki.
W latach pięćdziesiątych interesował się genetyką drzew, szczególnie topoli. W Instytucie Dendrologii, którego był dyrektorem, naukowcy szczególnie zwrócili uwagę na genetykę i selekcję, a także naturalną zmienność, systematykę, geograficzne rozmieszczenia oraz rozmnażania i uprawy.
W latach sześćdziesiątych Profesor współpracował z genetykami szwedzkimi – profesorami B. Lindquistem i J. Gustaffssonem zyskując najnowszą wiedzę na temat genetyki drzew leśnych, co miało wpływ na rozwój prac dotyczących genetyki sosny i świerka oraz drzew liściastych. Pod kierownictwem Profesora założone zostały plantacje doświadczalne i archiwa klonów rozmnożonych przez szczepienie tzw. drzew doborowych sosny, świerka, modrzewia, jesiona i innych gatunków.
W latach siedemdziesiątych prowadzono w Kórniku badania zmienności genetycznej drzew za pomocą izoenzymów. Z inicjatywy Profesora genetyka drzew rozwijała się w ścisłym powiązaniu z fizjologią, dlatego powstają pracownie: genetyki oraz fizjologii roślin drzewiastych. Prowadzone są również badania z dziedziny biologii nasion drzew i krzewów.
Powstaje pierwszy w Polsce fitotron i osobny Zakład, który dzisiaj jako jedyny w Polsce prowadzi badania nad spoczynkiem i kiełkowaniem nasion roślin drzewiastych.
Obserwowany był również wpływ zanieczyszczeń przemysłowych na drzewa i krzewy. Powstał następny Zakład: odporności drzew na zanieczyszczenia przemysłowe, kierowany przez prof. Białoboka.
W roku 1959 z prof. A. Jasiewiczem podróżował po Chinach, skąd przywiózł zbiory zielników oraz nasion.
Zwiedził Japonię i Stany Zjednoczone.
Dzięki zorganizowaniu przez Profesora od podstaw zakładu naukowego i przygotowaniu odpowiedniej kadry naukowej zakład w Kórniku w roku 1975 zyskał rangę instytutu.


ZASŁUGI

Był promotorem wielu prac doktorskich i recenzentem licznych rozpraw habilitacyjnych.
Był redaktorem serii monografii popularnonaukowych Nasze Drzewa Leśne.
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Botanicznego (ostatnio członek honorowy PTB), Polskiego Naukowego Towarzystwa Leśnego, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Komitetu Botanicznego PAN, Komitetu Ekologicznego PAN, Komitetu Nauk Leśnych PAN. Był przewodniczącym Sekcji Dendrologicznej PTB, Sekcji Rolniczo-Leśnej PTPN, wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Unii Dendrologicznej (International Dendrology Union), przewodniczącym grupy roboczej genetyki sosny zwyczajnej IUFRO (Międzynarodowa Unia Instytutów Leśnych). Pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Botanicznego PAN. Był członkiem i przewodniczącym kilku rad naukowych, między innymi Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach, Instytutu Botaniki im. W. Szafera w Krakowie l Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku (przewodniczący). Był założycielem Kórnickiego Towarzystwa Kulturalnego i członkiem honorowym.

W Kórniku, niedaleko Instytutu znajduje się osiedle, które mieszkańcy nazwali osiedlem prof. Stefana Białoboka.

ŹRÓDŁA

Jerzy Białobok- dyrektor Stadniny Koni w Michałowie

prof. Jacek Oleksyn- dyrektor Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku

Adam Stecki- redaktor ” Kórnickiego magazynu”

Internet




Kalendarium:

  • 1909 ― Narodziny bohatera
  • 1933 ― Ukończenie studiów
  • 1933 ― asystent w PINGW w P...
  • 1933 ― praktyki w Czechach
  • 1935 ― wyjazd do Holandii, B...
  • 1935 ― wyjazd do Niemiec
  • 1938 ― nauczyciel sadownictw...
  • 1939 ― pracownik w ogrodach ...
  • 1945 ― kierownik Zakładu Bad...
  • 1946 ― wykłady encyklopedii ...
  • 1947 ― tytuł doktora
  • 1954 ― tytuł profesora
  • 1955 ― redaktor naczelny roc...
  • 1958 ― kongres poświęcony ge...
  • 1959 ― podróż do Chin
  • 1960 ― wykłady dendrologii w...
  • 1963 ― kongres poświęcony ge...
  • 1964 ― otrzymał Krzyż Oficer...
  • 1970 ― otrzymał honorową odz...
  • 1970 ― tytuł profesora zwycz...
  • 1972 ― otrzymał Krzyż Komand...
  • 1973 ― kongres poświęcony ge...
  • 1973 ― otrzymał Medal Słowac...
  • 1975 ― Międzynarodowy Kongre...
  • 1975 ― otrzymał Medal Mikoła...
  • 1975 ― zakład w Kórniku otrz...
  • 1976 ― członek rzeczywisty P...
  • 1979 ― przejście na emerytur...
  • 1992 ― Śmierć bohatera

Źródła:

  • Ponad horyzontem

Zobacz też: