Stefan Kosobudzki urodził się 22 lipca 1912r. w Dobrej, jako najstarsze dziecko Jana i Anny z domu Pokojewskiej. Miał sześcioro rodzeństwa: Wacława (ur. w 1914r.), Piotra (ur. w 1916r.), Helenę (ur. w 1919r.), Jana i Bogumiła (ur. w 1931r.) oraz Marię (ur. w 1935r.).
W 1919r. rodzina Kosobudzkich wyjechała do Łodzi. Tam żyło im się bardzo dobrze. Jednak po kilku latach sytuacja gospodarcza zmieniła się i w Łodzi warunki bytowe uległy pogorszeniu. W 1926r. Stefan ukończył szkołę powszechną, a rodzice postanowili powrócić do Dobrej. Ze względu na to, że Stefan był bardzo dobrym uczniem, rada łódzkiej szkoły typowała go do dalszej nauki. Nie kontynuował jednak edukacji , bo rodziców nie było na nią stać. W zamian ojciec oddał go w termin do stolarza. W 1933 roku zdał czeladniczy egzamin stolarski i otworzył własny zakład. Wkrótce p. Stefan Kosobudzki zachorował, miał początki gruźlicy.
W 1934r. wstąpił do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Następnie został powołany do zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał w I Baonie Saperów w Wilnie. Jednak w krótkim czasie został zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Powrócił do Dobrej i ponownie zaczął pracować w swoim warsztacie. Zaangażował się w działalność społeczną. Został przewodniczącym Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego w Dobrej oraz prezesem Koła Katolickiego Stowarzyszenia Młodych.

W okresie II wojny światowej, w 1940 roku wstąpił do Narodowej Organizacji Wojskowej, która później została przekształcona w Narodowe Siły Zbrojne. Został komendantem organizacji miejskiej. Zwerbował do niej również swojego brata, Piotra.
20 kwietnia 1941 roku p. Stefan Kosobudzki oraz jego brat zostali aresztowani i osadzeni w areszcie. Wkrótce jednak udało im się stamtąd uciec. Dzięki odwadze i serdeczności znajomych otrzymali skradzione, czyste blankiety dokumentów. Od tamtej pory nazywał się Ignacy Tomala.
Od 1 września 1941 roku, wraz z bratem, rozpoczął pracę w firmie „Wadle”, która regulowała rzekę od Uniejowa do Koła. Tam, w 1942 roku, nawiązał kontakt z powiatową organizacją Narodowych Sił Zbrojnych w Kole. Powierzono mu funkcję inspektora organizacyjnego i nadano pseudonim „Sęk”. Przydzielono mu funkcję łącznika. Organizował i rozwoził tajną prasę.
Wiosną 1943 roku rozpoczęły się aresztowania. Wówczas p. Stefan był poszukiwany przez gestapo. Z tego powodu uciekł do Generalnej Guberni. Następnie został przeniesiony do Łukowa na Podlasiu. Tam awansował na sierżanta i przydzielono mu zadanie zorganizowania grupy partyzanckiej. W sierpniu 1943 roku jego oddział liczył dwunastu żołnierzy, a w listopadzie1943 roku już trzydziestu sześciu. Wśród nich był brat Stefana Kosobudzkiego, Piotr, który nosił pseudonim „Błyskawica”. W tym okresie p. Stefan był również dowódcą patrolu bojowego NSZ stacjonującego w obozie w Jacie. Wraz ze swoim oddziałem brał udział w wielu akcjach przeciwko okupantowi. Zniszczyli akta w Urzędzie Skarbowym w Siedlcach, dokonali napadu na kasę kolejową i samochód pocztowy. Zdobyte pieniądze zasiliły działalność konspiracyjną Zarządu Okręgu w Siedlcach.
W 1944 r. Komenda NSZ Okręg 12 w Siedlcach zorganizowała obóz szkoleniowy „Dym”. Stefan Kosobudzki został zastępcą dowódcy oddziału Akcji Specjalnej XII Okręgu NSZ. 12 marca żołnierze z tego oddziału pod dowództwem „Sęka” rozbroili wartowników więzienia w Siedlcach i odbili aresztowanych oficerów NSZ.
7 marca 1944 roku oddziały NSZ zostały wcielone do Armii Krajowej. Wówczas oddział „Sęka” uczestniczył w akcji odbicia więźniów z aresztu miejskiego w Łukowie. W czasie tej akcji Stefan Kosobudzki został ranny.
W lipcu 1944 roku dowództwo AK awansowało go do stopnia porucznika i mianowano szefem Żandarmerii Wojskowej. W tym okresie nazywał się Zygmunt Kozłowski. Po wkroczeniu Armii Czerwonej, 22 sierpnia 1944 roku, „Sęk” został aresztowany przez siedlecką milicję. Po tym czasie ślad po nim zaginął. Najprawdopodobniej został zamordowany. Do tej pory nie jest znane miejsce jego pochówku.