Pochodzenie
Pani Wacława Essers urodziła się w 1872 roku w Kaliszu, a zmarła w 1968 r. (żyła 96 lat). Była córką Kindlera- kaliskiego przemysłowca.
Edukacja
Uczyła się w żeńskiej szkole w Kaliszu prowadzonej przez panią Drozdowską. Kolejnym etapem nauki były studia malarskie w szkole Wojciecha Gersona w Warszawie.
Zainteresowania i pasje
Sztuka
Główną pasją pani Essers było malarstwo, które towarzyszyło jej przez całe życie. Starsi opatowianie pamiętają, że artystka chętnie malowała swoje obrazy w altanie znajdującej się w parku w Opatówku.
W młodości znajdowała również czas na naukę gry na fortepianie.
Sport
Swoją kondycje fizyczną zawdzięczała ćwiczeniom fizycznym wykonywanym na sprzętach sportowych, które posiadała w swoim domu. Pani Essers uwielbiała kąpiele wodne- nawet zimą nie stroniła od kąpieli w przeręblu w pobliskiej rzece.
Podróże
Pani Wacława w swoim życiu odbyła wiele podróży. Odwiedziła m.in.: Paryż, Rzym i Jerozolimę. Podczas wycieczek dużo malowała, a nowo powstałe dzieła- pamiątki wzbogacały jej domową kolekcję. Obrazami obdarowywała również krewnych i przyjaciół.
Praca i kariera
W latach 20. i 30. dwudziestego wieku mieszkała w Opatówku, gdzie nauczała rysunku w Powszechnej Szkole Siedmioletniej i Seminarium dla Ochroniarek. W czasie swojej działalności namalowała kilka obrazów, głównie kopii wielkich artystów, jak np. ,,Zdjęcie z Krzyża” Rubensa (dzieło to znajduje się w kościele garnizonowym w Kaliszu). Jej obrazy można było zobaczyć w ówczesnym opatóweckim seminarium oraz w hydropatii w Kaliszu. Dzisiaj niektóre dzieła zdobią wnętrza domów opatowian oraz miejscowego Kościoła pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Warto tu wspomnieć, że pani Wacława była jedną z założycielek Kaliskiego Koła Artystów Plastyków (1948 rok). Instytucja ta zorganizowała kilkanaście wystaw malarskich.
Rodzina
W 1897 roku została żoną holenderskiego inżyniera pracującego w fabryce sukna w Opatówku – Korneliusza Essersa. Z tego związku urodziło się troje dzieci: Maria, Hedda (Marta) i Janusz. W 1928 pani Wacława straciła męża (ich wspólny grób znajduję się na granicy cmentarza katolickiego i ewangelickiego w Opatówku, gdyż jej małżonek był ewangelikiem, a ona katoliczką).
Pani Wacława zamieszkiwała dom należący do fabryki sukna. Następnie przeniosła się do domu Gillera, skąd została usunięta z powodu sprzeciwu wobec niemieckiego okupanta. Po tym wydarzeniu zajęła malutki pokoik przy fabryce sukna, gdzie mieszkała do roku 1962. Ostatnie 6 lat swojego życia spędziła w Poznaniu- u córki, Marty.
Pani Wacława we wspomnieniach
Wacławę Essers pięknie wspomina pani Marianna Kocemba (bohaterka poprzedniej edycji CDEW) w swojej książce pt. „W cieniu białych róż”. Poniżej kilka cytatów:
1. Moje pokolenie bardzo dobrze pamięta panią Essers, wydawało nam się, że była u nas od zawsze. Była wytworną, elegancką damą. Ubierała się w długie suknie, zimą w płaszcze, zawsze w kapeluszu, bucikach sznurowanych do kolan, rękawiczkach, z parasolką, wszystko w kolorze beżu, popielu lub bieli. Mimo sędziwego wieku wyglądała bardzo dostojnie.
2. Tuż po wojnie, w 1945 roku była moją nauczycielką (…). Miałam możność znaleźć się w jej mieszkaniu, poprosiła mnie bowiem o dostarczenie zeszytów do sprawdzenia. Z największą przyjemnością je zaniosłam, czując się zaszczycona. Znalazłam się w małym pokoiku, szłam środkiem, a po obu stronach otaczały mnie kwiaty (…) to było cudowne- pokój w kwiatach.
3. Kolejne spotkanie z panią Essersową miało miejsce w sklepie mojej siostry Tomaszewskiej. Stałam po drugiej stronie lady i obsługiwałam klientów. Pani Essers przyszła po zakupy, spojrzała na obrączkę na moim palcu: „To panienka już mężatka?” (…) Pamiętała mnie bowiem ze szkoły i dziwiła się, że dzieci tak szybko rosną, a potem się żenią i za mąż wychodzą.
4. (… ), ponieważ Wacława Essersowa była katoliczką, a jej mąż ewangelikiem. W grobie spoczywają głowami do siebie. Tak jak sobie życzyła, na grobowcu nie ma tablicy, a tylko napis „Grób Essersów”.
Dla wielu było dziwne, że wnukowie pani Essersowej z siwizną na skroniach, stali przed bramą cmentarną i każdemu uczestnikowi pogrzebu wręczali z woreczka monetę. Ludzi było dużo, wśród nich i moja skromna osoba (…).
BIBLIOGRAFIA
1. Kaliskie Zeszyty Muzealne, nr 2/1991
2. Kocemba Marianna, „W cieniu białych brzóz (wspomnienia i zapiski – wczoraj i dziś),Opatówek, Urząd Gminy, 2012
3. Słownik biograficzny Wielkopolski południowo-wschodniej ziemi kaliskiej, red. Danuta Wańka, Kalisz 2003
4. Strona internetowa http://www.biblioteka.opatowek.pl/opatowianie/waclawa-e
