Paula Jackowska urodziła się 18 kwietnia 1866 r. w Czerwonej Wsi, koło Krzywinia.  Pochodziła ze szlacheckiego rodu Chłapowskich, posługujących się herbem Dryja. Chłapowscy wywodzili się ze wsi Chłapowo w powiecie średzkim.  Była pierwszym z pięciorga dzieci Macieja Chłapowskiego (1837-1883) oraz Marii  z Horwattów (1844-1906). Została ochrzczona 30 kwietnia 1866 r. przez ks. Wojciecha Morawskiego (1810-1875) w kościele pw. św. Idziego w Czerwonej Wsi. Na chrzcie nadano jej dwa imiona – Paula Ifigenia. Pierwsze – na cześć swojej prababki Pauliny Morawskiej (1790-1883), drugie – na cześć swej babki Ifigenii Horwattowej (1801-?). Rodzicami chrzestnymi byli gen. Dezydery Chłapowski (1788-1879) i jego synowa Anna Chłapowska (1843-1919).

Swoją edukację rozpoczęła w wieku kilku lat od nauki czytania i pisania. W 1873 r. została przyjęta do zakładu naukowo – wychowawczego zgromadzenia Sacré Coeur. Ze względu na antypolską politykę pruskiego zaborcy szkołę przeniesiono z Poznania  do Śmichowa – jednej z dzielnic czeskiej Pragi. Po ukończeniu tamtejszego gimnazjum  w 1877 r. Paula rozpoczęła samodzielną naukę w swym rodzinnym domu w Czerwonej Wsi. Uczyła się także u swojej prababki Pauliny Morawskiej w Oporowie. Pomocy i rad udzielali jej Franciszek Chłapowski (1846-1923) – wybitny przyrodnik, lekarz, późniejszy profesor Uniwersytetu Poznańskiego, ks. Józef Wajda (1849-1923), który w latach 1877-1883 przebywał u Chłapowskich, pełniąc funkcję kapelana rodziny oraz domowego nauczyciela, a także niejaka panna Dawson – Angielka, przyjaciółka jej matki.  Dzięki tym okolicznościom Paula uzyskała staranne wykształcenie. Znała język francuski, angielski, niemiecki, włoski oraz łaciński. Była uzdolniona muzycznie, potrafiła grać na fortepianie. Cennym uzupełnieniem jej wiedzy były wycieczki do różnych regionów dzisiejszej Polski. Odwiedziła m.in. Kraków, Krynicę, Warszawę, Gdańsk, Świnoujście, Sopot. Podczas pobytu w gimnazjum w Pradze trochę zwiedziła Czechy.

21 października 1885 r. wyszła za mąż za Tadeusza Kryspina Jackowskiego (1859-1924) herbu Gozdawa z Pomarzanowic koło Pobiedzisk – syna Maksymiliana (1815-1905) i Marii z Lichtneckerów (1822-1904).  Ślub odbył się w kościele w Czerwonej Wsi. Świadkami byli Franciszek Chłapowski i Stefan Sobkowiak. Nowożeńcy zamieszkali w Pomarzanowicach, które od 1850 r. należały rodziny Jackowskich. Wprowadzili się do liczącego ponad 200 lat dworu, krytego gontami, z tradycyjnymi przybudówkami. Tu na świat przyszły dzieci Pauli i Tadeusza Kryspina – córki Maria (1886-1945) i Jadwiga (1891-1945) oraz synowie: Tadeusz Gustaw (1889-1972), Marian (1893-1928) i Maciej (1896-1944). W czerwcu 1889 r. wybuchł pożar i ich dom doszczętnie spłonął. Tadeusz Kryspin postanowił odbudować dwór, projekt opracował architekt Kazimierz Skórzewski. Budowę obiektu  w stylu neorenesansowym ukończono w 1891 r. Osiem lat później, w 1899 r., Jackowscy nabyli od Niemca Hermana von Falkenhayna posiadłość we Wronczynie, gdzie się wkrótce przeprowadzili. Tu 8 kwietnia 1900 r. przyszedł na świat czwarty syn Pauli i Tadeusza Kryspina – Zygmunt. Niestety, dziecko przeżyło zaledwie kilka godzin. Gdy Tadeusz Kryspin zajęty był pracą w gospodarstwie i działalnością społeczną, Paula troszczyła się o dom i dzieci, zajmowała się przydomowym ogrodem, dbała o tradycję rodzinną. Dużą wagę przykładała do wykształcenia dzieci i wychowania ich w duchu patriotycznym. Od najmłodszych lat uczyła je czytać i pisać w języku ojczystym, zapoznawała z otaczającą ich przyrodą.

Aby zachować polskość w edukacji dzieci i młodzieży, tworzyły się różne inicjatywy, umożliwiające realizację tego zadania. Jedną z form takiej działalności były prywatne spotkania o charakterze oświatowym. Taką akcję  w obronie polskich dzieci przed germanizacją podjęła też Paula Jackowska. W prowadzonym przez nią nauczaniu uczestniczyły jej własne dzieci, a także ich rówieśnicy z okolicznych rodzin, niezależnie od ich statusu społecznego. Organizowała lekcje, a raczej spotkania, podczas których uczyła czytania i pisania w języku polskim, śpiewu pieśni ludowych oraz patriotycznych, a także historii Polski. Trzeba pamiętać, że nauczanie poza szkołą było zakazane i groziła za to surowa kara.  Paula i Tadeusz Kryspin chętnie przyjmowali gości. Oprócz rodziny i znajomych do Pomarzanowic, a potem też do Wronczyna, dość często zjeżdżali się również działacze społeczni celem przedyskutowania zaplanowanych przedsięwzięć.

Jackowscy też często wyjeżdżali. Gościli m.in. w Wierzenicy u Cieszkowskich, w Kociałkowej Górce u Seweryna i Jadwigi Radońskich, w Podarzewie u Karola Sczanieckiego, w Krześlicach u Heleny i Zygmunta Radońskich. Odwiedzali również rodzinę Pauli w Czerwonej Wsi, Oporowie czy Kopaszewie. Z racji pełnienia przez Tadeusza Kryspina funkcji szambelana papieskiego Paula towarzyszyła mu w służbowych wyjazdach do Niemiec, Austrii i Włoch.

W 1901 r. Jackowscy postanowili wynająć mieszkanie w Poznaniu i spędzać tam część roku ze względu na właściwą opiekę na dziećmi, które uczęszczały do szkół poznańskich oraz zwiększający się zakres pracy społecznej Tadeusza Kryspina. Wiązało się to z koniecznością częstych i długich pobytów w mieście. Był jednak jeszcze jeden powód przenosin do Poznania, o którym dyskretnie milczano. Otóż komplikacje przy porodzie Zygmunta sprawiły, że Paula zaczęła mieć coraz większe problemy z poruszaniem się. W listopadzie 1900 r. w Berlinie przeszła skomplikowaną operację, a następnie wielomiesięczną rehabilitację. Nigdy jednak nie wróciła już do pełnej kondycji fizycznej. Początkowo Jackowscy zamieszkali przy ulicy Ludwiki (późniejsza nazwa: ul. Skarbowa) pod numerem 3, potem kilka kamienic dalej pod numerem 14. To właśnie tutaj Paula rozwinęła swoją działalność charytatywną. Mimo kłopotów ze zdrowiem nie poddawała się i niosła pomoc potrzebującym. Akcja charytatywna, którą prowadziła, nosiła nazwę „Rozdawnictwo odzieży dla ubogich”. Polegała ona na zbieraniu od darczyńców używanej odzieży, którą po wypraniu i ewentualnych naprawach przekazywano ubogim. Pomagały jej wolontariuszki, którymi najczęściej były jej znajome. Akcją tą Paula kierowała do końca życia. W wolnych chwilach haftowała również sztandary do kościoła.

W czasie I wojny światowej Paula i jej mąż Tadeusz Kryspin przygarnęli pięcioro polskich sierot z Francji, które wychowywały się z ich młodszymi dziećmi.  Z roku na rok stan zdrowia Pauli Jackowskiej pogarszał się, przez wiele lat była przykuta do łóżka, a mimo to nie zrezygnowała z bezinteresownej działalności na rzecz najbiedniejszych.

Zmarła 18 listopada 1922 r. w Poznaniu, w wieku 56 lat. Nabożeństwo żałobne odbyło się 22 listopada 1922 r. o godz. 10.30 w kościele parafialnym pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika we Wronczynie, gm. Pobiedziska. Spoczęła na przykościelnym cmentarzu.