Pochodzenie
Aleksander Zakrzewski, syn Bronisława i Stanisławy z domu Turketti, urodził się 12 lutego 1919 roku w Chabarowsku (Rosja). Rodzice przebywali na zesłaniu na Syberii, do Polski wrócili dopiero w 1924 roku.
Dzieciństwo i edukacja
Rodzina początkowo zamieszkała w Puławach, później przeniosła się do Radomia, gdzie ojciec pana Aleksandra otrzymał pracę w fabryce broni. Będąc uczniem czwartej klasy wstąpił do ZHP, najpierw jako szeregowy, a później jako Wódz Gromady Zuchów przy 10 Drużynie ZHP w Radomiu i w Stalowej Woli.
W 1934 roku ukończył 7-klasową szkołę podstawową i rozpoczął pracę w tej samej fabryce co ojciec. Dalej nie mógł się uczyć, ponieważ kształciło się czworo starszego rodzeństwa. Pan Aleksander dokształcał się jednak w szkole wieczorowej, pragnąc uzyskać uprawnienia rzemieślnicze. W 1938 roku uzyskał dyplom czeladnika w zawodzie tokarz. Został przyjęty do pracy w Zakładach Południowych w Stalowej Woli i zamieszkał w Nisku. Był samodzielny, zarabiał i spełniał swoje marzenia: kupił rower, radio i motocykl, co w tamtych czasach było wielkim luksusem.
Okres II wojny światowej
Tuż przed wybuchem wojny pan Aleksander Zakrzewski był świadkiem w procesie szpiegów niemieckich (tzw. V kolumna). Przez pierwsze miesiące wojny przebywał w Nisku; nie mógł wrócić do rodziców do Radomia w obawie przed aresztowaniem w związku z wspomnianym procesem. Od stycznia 1940 roku wrócił do pracy w Stalowej Woli.
W 1941 roku komendant hufca ZHP w Stalowej Woli dh Kazimierz Bekier wprowadził pana Aleksandra do pracy w konspiracji. W 1942 roku ostrzeżony przed aresztowaniem zdążył uciec i ukrywał się w domu u babci we wsi Włostowice k/Puław. Tam nawiązał współpracę z oddziałem partyzanckim Batalionów Chłopskich I Okręgu Puławskiego. W maju 1944 roku udał się do Radomia do chorego ojca. W tym czasie front nad Wisłą odciął mu powrót do Włostowic. W Radomiu otrzymał fałszywy „Ausweis” i pracował aż do wyzwolenia miasta jako robotnik magazynowy. W kwietniu 1945 roku został powołany do II Armii Wojska Polskiego. Służył w 41 Pułku Artylerii Lotniczej, który po sforsowaniu Nysy kierował się na Drezno.
Służba wojskowa
Po zakończeniu wojny został skierowany do Frontowej Oficerskiej Szkoły Uzbrojenia w Toruniu, która była organizowana w miejsce likwidowanego szpitala frontowego. Po ukończeniu tej szkoły już w stopniu chorążego pełnił funkcję technika artyleryjskiego 41 Pułku Artylerii Lotniczej, a następnie kierownika warsztatu i magazynu broni 60 Pułku Piechoty. W 1948 roku został szefem uzbrojenia 74 Pułku Artlerii, a następnie 19 Brygady Artylerii Ciężkiej. Na tym stanowisku zakończył służbę wojskową. W 1954 roku po ciężkiej chorobie przeszedł do rezerwy w stopniu kapitana. Później awansowany został do stopnia majora.
Praca zawodowa
Po powrocie do zdrowia podjął pracę w Zakładach Lotniczych WSK Świdnik k/Lublina. Uczył się w technikum lotniczym dla pracujących, jednocześnie pracując jako instruktor zawodu w przyzakładowej szkole zawodowej, a po ukończeniu technikum w biurze technicznym na stanowisku technologa. W Świdniku znalazł czas na pracę społeczną. Był prezesem koła ZBoWiD oraz przyzakładowego Klubu Oficerów Rezerwy, a także Ligii Przyjaciół Żołnierza. W 1965 roku przeniósł się do Poznania, gdzie pracował jako technolog, a następnie starszy mistrz obróbki mechanicznej metali w Zakładzie Lotniczym w Poznaniu. Złożył i wdrożył do produkcji wiele wniosków racjonalizatorskich.
Praca z młodzieżą
W 1967 roku powierzono mu zorganizowanie i kierowanie przyzakładowymi warsztatami szkolnymi nauki zawodu dla Międzyzakładowej Szkoły Zawodowej oraz półrocznymi kursami szkolenia zawodowego OHP. Praca z młodymi ludźmi dawała mu wiele satysfakcji i uznania zarówno ze strony podopiecznych jak i przełożonych. Trzykrotnie otrzymał honorową odznakę OHP oraz pamiątkowy medal 15-lecia OHP. Był organizatorem zakładowego koła LOK. W między czasie ukończył kurs pedagogiczny dla nauczycieli przedmiotów zawodowych. Po sześciu latach z powodu choroby odszedł na rentę, a później na emeryturę wojskową.
Życie na emeryturze
W 1975 roku wraz z rodziną przeniósł się do Gorzowa Wlkp., później do Drawska, a następnie zamieszkał w Krzyżu Wielkopolskim. Od 2000 roku jest prezesem Gminnego Koła Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych w Krzyżu Wielkopolskim. Pracuje też w Klubie Seniora przy Gminnym Ośrodku Kultury. Za pracę społeczną na rzecz środowiska lokalnego otrzymał wiele podziękowań i dyplomów.
Odznaczenia
Aleksander Zakrzewski został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Partyzanckim Batalionów Chłopskich, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem Sił Zbrojnych w Służbie Ojczyzny.
Znaczenie postaci
Pan Aleksander Zakrzewski często odwiedza naszą szkołę przy okazji rocznic ważnych wydarzeń historycznych. Spotyka się z młodzieżą szkolną i harcerzami, opowiadając o swoich przeżyciach podczas II wojny światowej i w okresie powojennym. Organizował również wycieczki dla uczniów do miejsc pamięci narodowej. Od wielu lat jest znany w środowisku lokalnym, uczył patriotyzmu nie tylko nas, ale również naszych rodziców. Przyczynił się do wzbogacenia Szkolnej Izby Pamięci i Tradycji o wiele eksponatów, takich jak odznaczenia wojskowe, elementy umundurowania i sztandar.
Postać pana Zakrzewskiego jest ważna dla uczniów naszej szkoły ze względu na jej patrona – Bojowników o Wolność i Demokrację. Młodzież szkolna ma coraz mniej okazji do spotkań z ludźmi, którzy doświadczyli wojny i mogą podzielić się swoimi przeżyciami. Takie spotkania to żywe lekcje historii.