ADELA JASIECKA
POCHODZENIE
Adela Jasiecka urodziła się 9 stycznia 1932 roku w Łobżenicy. Zmarła 15 sierpnia 2005 roku. Pochowana jest na łobżenickim cmentarzu. Jej rodzicami byli Marianna i Walenty Jasieccy, pochodzący z Łobżenicy. Ojciec był krawcem, a matka zajmowała się domem.
DZIECIŃSTWO
Miała starszą siostrę Janinę, która zmarła w 2002 roku. Okres dzieciństwa przypadł na czas drugiej wojny światowej, która odcisnęła swoje piętno na jej życiu.
EDUKACJA
Szkołę podstawową ukończyła w Łobżenicy w 1948 roku. Podjęła dalszą naukę w miejscowym liceum, które ukończyła w 1952 roku. Była absolwentką pierwszego rocznika, który ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Łobżenicy. Ukończyła Zaoczne Liceum Pedagogiczne w Toruniu. Następnie kontynuowała edukację w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Tytuł magistra w zakresie pedagogiki i psychologii uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim. Dokształcała się w zakresie teorii i zarządzania oświatą, w tym celu ukończyła Studium Podyplomowe w Kaliszu.
PRACA ZAWODOWA I JEJ ROZWÓJ
Pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczęła 15 sierpnia 1953 roku w Zakładzie Poprawczym w Łobżenicy, w którym była także zastępcą dyrektora. W 1960 roku została kierownikiem szkoły. W latach 1964-1972 kierowała gminą, pełniąc funkcję przewodniczącej Miejskiej Rady Narodowej w Łobżenicy. Od 1972 roku była dyrektorem Szkoły Podstawowej oraz Gminnego Dyrektora Szkół w Łobżenicy. W 1979 roku rozpoczęła pracę jako dyrektor miejscowego Liceum Ogólnokształcącego, którą to funkcję pełniła aż do przejścia na emeryturę, czyli do 1991 roku. Otrzymała dyplom oraz okolicznościowy medal z okazji Jubileuszu 600-lecia nadania praw miejskich Łobżenicy.
ZASŁUGI I ZNACZENIE POSTACI
Najbardziej zapadła w pamięci łobżeniczan jako przewodnicząca Miejskiej Rady Narodowej. Te osiem lat w ciągu, których pracowała na tym stanowisku, należą do najlepszych w historii miasta, w zakresie prowadzenia spraw publicznych. To wówczas przylgnęło do niej słowo Przewodnicząca, które aż do śmierci wypowiadano z szacunkiem i poważaniem. W czasie jej kadencji uroczyście obchodzono jubileusz sześćsetlecia uzyskania praw miejskich przez Łobżenicę. Z jej inicjatywy podjęto szereg działań, mających na celu uświetnienie tej rocznicy. Do najważniejszych należą: oddanie piekarni Gminnej Spółdzielni, otwarcie basenu kąpielowego przy liceum, oddanie Domu Nauczyciela, odsłonięcie Pomnika Walki i Męczeństwa a także Tablicy Pamiątkowej na budynku Zakładu Wychowawczego, otwarcie Izby Pamięci, POM-u w Ratajach oraz oddziału Filofarmu, w którym zatrudniono wiele kobiet. Ich los był dla Pani Jasieckiej bardzo istotny, troszczyła się o ich przyszłość. Była inicjatorką powstania kawiarenki „Dziurka”, w której spotykały się panie i nie tylko. W 1970 roku uczestniczyła w V Krajowym Zjeździe Ligi Kobiet w Warszawie. Z jej inicjatywy powstał zespół sprzątający Łobżenicę pod nazwą „Mazowsze”, który zatrudniał kobiety z terenu gminy. Przyczyniła się do zmiany oświetlenia miasta na elektryczne i osobiście pojechała do Ministerstwa w Warszawie, aby tą sprawę załatwić. Jej zasługą jest nadanie imienia Komisji Edukacji Narodowej Szkole Podstawowej. To dzięki niej w 1964 roku większość mieszkańców Łobżenicy i okolic ukończyła 7 klas szkoły podstawowej. Osoby dorosłe w ramach kształcenia ustawicznego mogły uzyskać średnie wykształcenie. Interesowała się problemami mieszkańców, potrafiła zmobilizować i zachęcić ich do podejmowania wyzwań i inicjatyw lokalnych, mających na celu poprawę warunków życia oraz wizerunku miasta. W wywiadzie do „Panoramy Łobżenicy” tak mówiła o sobie: „….Ja energię i zapał oddałam Łobżenicy i myślę, że to, co zamierzałam zrobić w życiu, to zrobiłam.” Mimo propozycji przejścia do władz Ciechocinka, czy zamieszkania w Warszawie, pozostała wierna swojemu miastu, któremu poświęciła życie.
POCHODZENIE
Adela Jasiecka urodziła się 9 stycznia 1932 roku w Łobżenicy. Zmarła 15 sierpnia 2005 roku. Pochowana jest na łobżenickim cmentarzu. Jej rodzicami byli Marianna i Walenty Jasieccy, pochodzący z Łobżenicy. Ojciec był krawcem, a matka zajmowała się domem.
DZIECIŃSTWO
Miała starszą siostrę Janinę, która zmarła w 2002 roku. Okres dzieciństwa przypadł na czas drugiej wojny światowej, która odcisnęła swoje piętno na jej życiu.
EDUKACJA
Szkołę podstawową ukończyła w Łobżenicy w 1948 roku. Podjęła dalszą naukę w miejscowym liceum, które ukończyła w 1952 roku. Była absolwentką pierwszego rocznika, który ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Łobżenicy. Ukończyła Zaoczne Liceum Pedagogiczne w Toruniu. Następnie kontynuowała edukację w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Tytuł magistra w zakresie pedagogiki i psychologii uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim. Dokształcała się w zakresie teorii i zarządzania oświatą, w tym celu ukończyła Studium Podyplomowe w Kaliszu.
PRACA ZAWODOWA I JEJ ROZWÓJ
Pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczęła 15 sierpnia 1953 roku w Zakładzie Poprawczym w Łobżenicy, w którym była także zastępcą dyrektora. W 1960 roku została kierownikiem szkoły. W latach 1964-1972 kierowała gminą, pełniąc funkcję przewodniczącej Miejskiej Rady Narodowej w Łobżenicy. Od 1972 roku była dyrektorem Szkoły Podstawowej oraz Gminnego Dyrektora Szkół w Łobżenicy. W 1979 roku rozpoczęła pracę jako dyrektor miejscowego Liceum Ogólnokształcącego, którą to funkcję pełniła aż do przejścia na emeryturę, czyli do 1991 roku. Otrzymała dyplom oraz okolicznościowy medal z okazji Jubileuszu 600-lecia nadania praw miejskich Łobżenicy.
ZASŁUGI I ZNACZENIE POSTACI
Najbardziej zapadła w pamięci łobżeniczan jako przewodnicząca Miejskiej Rady Narodowej. Te osiem lat w ciągu, których pracowała na tym stanowisku, należą do najlepszych w historii miasta, w zakresie prowadzenia spraw publicznych. To wówczas przylgnęło do niej słowo Przewodnicząca, które aż do śmierci wypowiadano z szacunkiem i poważaniem. W czasie jej kadencji uroczyście obchodzono jubileusz sześćsetlecia uzyskania praw miejskich przez Łobżenicę. Z jej inicjatywy podjęto szereg działań, mających na celu uświetnienie tej rocznicy. Do najważniejszych należą: oddanie piekarni Gminnej Spółdzielni, otwarcie basenu kąpielowego przy liceum, oddanie Domu Nauczyciela, odsłonięcie Pomnika Walki i Męczeństwa a także Tablicy Pamiątkowej na budynku Zakładu Wychowawczego, otwarcie Izby Pamięci, POM-u w Ratajach oraz oddziału Filofarmu, w którym zatrudniono wiele kobiet. Ich los był dla Pani Jasieckiej bardzo istotny, troszczyła się o ich przyszłość. Była inicjatorką powstania kawiarenki „Dziurka”, w której spotykały się panie i nie tylko. W 1970 roku uczestniczyła w V Krajowym Zjeździe Ligi Kobiet w Warszawie. Z jej inicjatywy powstał zespół sprzątający Łobżenicę pod nazwą „Mazowsze”, który zatrudniał kobiety z terenu gminy. Przyczyniła się do zmiany oświetlenia miasta na elektryczne i osobiście pojechała do Ministerstwa w Warszawie, aby tą sprawę załatwić. Jej zasługą jest nadanie imienia Komisji Edukacji Narodowej Szkole Podstawowej. To dzięki niej w 1964 roku większość mieszkańców Łobżenicy i okolic ukończyła 7 klas szkoły podstawowej. Osoby dorosłe w ramach kształcenia ustawicznego mogły uzyskać średnie wykształcenie. Interesowała się problemami mieszkańców, potrafiła zmobilizować i zachęcić ich do podejmowania wyzwań i inicjatyw lokalnych, mających na celu poprawę warunków życia oraz wizerunku miasta. W wywiadzie do „Panoramy Łobżenicy” tak mówiła o sobie: „….Ja energię i zapał oddałam Łobżenicy i myślę, że to, co zamierzałam zrobić w życiu, to zrobiłam.” Mimo propozycji przejścia do władz Ciechocinka, czy zamieszkania w Warszawie, pozostała wierna swojemu miastu, któremu poświęciła życie.