Dzieciństwo wspomina jako przyjemne, ale trudne. Przypadło ono na czasy okupacji. Jako trzyletnia dziewczynka, z matką i dziewięciomiesięczną siostrą, zostały wysiedlone na nieznane tereny. Po kilku dniach trudnej podróży bydlęcymi wagonami dotarły do Opoczna. Ojciec przebywał w niewoli niemieckiej do 1940 roku. Nie zastawszy swojej rodziny w Jarocinie, przyjechał do Opoczna, gdzie odnalazł swoich najbliższych. W lipcu 1940 roku cała rodzina zamieszkała w Przysusze. Tu ojciec otworzył swój gabinet stomatologiczny. W miejscowości tej mieszkali do końca wojny.
Mimo ciężkich czasów rodzice starali się, aby ich dzieci nie odczuwały tego, co się wokół działo. Dzieciństwo mijało beztrosko, wśród rówieśników, na wspólnych zabawach. Chociaż pamięta sytuacje, gdy Niemcy przeszukiwali ich mieszkanie, szukając partyzantów. Do Jarocina wrócili 27 marca 1945 roku dzięki matce, która pragnęła powrócić w rodzinne strony, do Wielkopolski. Do dnia dzisiejszego mieszka w Jarocinie. W domu rodzinnym uczyła się grać na pianinie.

W 1943 roku rozpoczęła naukę w Szkole Podstawowej w Przysusze. Ukończyła dwie klasy, trzecią dzięki indywidualnemu nauczaniu w domu.
Następnie w latach 1945-1949 uczęszczała do Szkoły Podstawowej im. Królowej Jadwigi w Jarocinie. Była to wówczas szkoła żeńska.
Od 1949 roku kontynuowała naukę w Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Jarocinie. Ukończyła ją w 1953 roku. Klasa, do której uczęszczała, stanowiła zgrany zespół. Dowodem tego są regularnie odbywające się od ponad sześćdziesięciu lat spotkania.

Szkole tej jest wierna do dzisiaj. Od wielu lat należy do Stowarzyszenia Absolwentów Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki. Co miesiąc uczestniczy w spotkaniach, podczas których członkowie stowarzyszenia omawiają i przygotowują różne imprezy, m.in. odnowienie matury po 50 latach. Jednym z najważniejszych osiągnięć i spełnieniem jej marzeń oraz wszystkich członków stowarzyszenia było utworzenie Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki działającego przy liceum.
Pragnęła iść w ślady ojca. Starała dostać się na Akademię Medyczną. Niestety, z powodu trudnych czasów, nie udało się. W latach szkolnych nie należała do osób, które lubiły występować publicznie. Była nieśmiała, wolała przygotowywać dekoracje, niż występować.

Praca zawodowa

W latach 1954-1970 pracowała w Aptece nr 17 przy ulicy Wrocławskiej w Jarocinie. Kolejne 22 lata przepracowała w Państwowym Ośrodku Kształcenia Bibliotekarzy jako księgowa. W tamtych czasach był to jedyny taki ośrodek. Placówka należała do Ministerstwa Kultury i Sztuki. Dzięki tej pracy nabrała pewności siebie, stała się odważniejsza.

Praca w Chórze im. Kazimierza Tomasza Barwickiego

Jej pierwsze spotkanie z muzyką chóralną miało miejsce w 1949 roku. Należała wtedy do chóru działającego przy Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Jarocinie prowadzonego przez Alfonsa Kowalskiego. Po zakończeniu nauki w roku 1953 podjęła decyzję o zakończeniu śpiewania. Mimo że po liceum obiecywała sobie, że już nigdy nie będzie śpiewać, nie dotrzymała słowa. Po czterech latach, przypadkiem na ulicy spotkała profesora Alfonsa Kowalskiego, który był wtedy dyrygentem chóru im. Kazimierza Barwickiego. To właśnie on zaprosił ją na próbę tego chóru i tak została już do dziś. Wyznaje, że chór jest dla niej drugim życiem.

Kilka dni po wstąpieniu do „Barwickiego” wybrano ją do zarządu. Została sekretarzem. W 1987 roku mianowano ją prezesem. Funkcję tę sprawuje do dziś. Jak wspomina, początki pełnienia funkcji prezesa nie były łatwe, ponieważ przypadły na trudny okres przemian gospodarczych i społecznych. Amatorski ruch kulturalny upadał. Mimo trudności, przy współudziale wielu życzliwych ludzi oraz zaangażowaniu chórzystów, udawało się organizować próby, koncerty, wyjazdy zagraniczne i w ten sposób podtrzymywać tradycje chóralne w rodzinnym mieście.

Jako prezes zajmuje się sprawami organizacyjnymi, prowadzeniem rozmów, udzielaniem wywiadów, promowaniem chóru i organizowaniem imprez, a także szukaniem sponsorów. Organizuje dla chórzystów warsztaty, zloty integracyjne oraz imprezy jubileuszowe. Nawiązuje współpracę z chórami z całej Polski oraz z zagranicy. Z jej inicjatywy w Jarocinie odbywa się co roku „Wielkopolskie Śpiewanie”.

Ponadto w latach 1969-1975 była sekretarzem V Okręgu Wielkopolskiego Związku Chórów i Orkiestr, a obecnie jest członkiem Zarządu Południowowielkopolskiego Związku Chórów i Orkiestr w Ostrowie Wielkopolskim.

Za swój sukces uważa dobrą współpracę z władzami miasta Jarocin. Dzięki jej zaangażowaniu i determinacji udało się pozyskać fundusze na zakup nowych strojów dla chórzystów oraz dwóch tablic pamiątkowych poświęconych Kazimierzowi Tomaszowi Barwickiemu. Pierwsza z nich znajduje się na murach kościoła św. Marcina w Jarocinie, druga na budynku Cechu Rzemiosł Różnych również w Jarocinie, gdzie swoją stolarnię miał założyciel chóru.

Ważną osobą w życiu Emilii Zdrojowej jest mąż Janusz, który wspiera żonę we wszystkich działaniach związanych z chórem. Łączą ich wspólne zainteresowania. To prawdziwy przyjaciel. Odznaczenie „Zasłużony dla Kultury Polskiej” podzieliłaby na pół i część ofiarowała mężowi.

Chór został założony w 1891 roku przez Kazimierza Tomasza Barwickiego. W całym okresie działalności uczestniczył lub był organizatorem licznych zjazdów śpiewaczych. W latach 1980-1996 chór nawiązał kontakty z chórami z Węgier, Holandii, Łotwy, Litwy, Rosji zwieńczone koncertami w tych krajach oraz przyjęciem chórów w Jarocinie. W roku 1991 z okazji 100-lecia powstania chóru władze miasta ufundowały nowy sztandar, a w 105 rocznicę tablicę poświecona założycielowi. W ramach obchodów 110-lecia nagrano i wydano pierwszą płytę z kolędami oraz książkę „Śpiewactwo na Ziemi Jarocińskiej”. W latach 2002, 2004, 2006 chór był organizatorem Integracyjnych Zjazdów Chórów Województwa Wielkopolskiego, w których każdorazowo uczestniczyło ponad 20 zespołów. Gościem honorowym II zjazdu był prof. Stefan Stuligrosz. Z okazji Międzynarodowego Dnia Muzyki dla miłośników pieśni z Jarocina i okolic organizowane są spotkania pt. „Wielkopolskie Śpiewanie”. Rok 2006 był dla chóru rokiem jubileuszowym 115–lecia powstania. Rocznicę uczczono śpiewem na mszy św. oraz koncertem kameralnym w sali ratusza. Państwo Elżbieta i Leszek Trzcielińscy ufundowali tablicę pamiątkową umieszczoną na budynku, w którym mieszkał i pracował K. T. Barwicki. Na zakończenie obchodów 12 listopada odbył się koncert finałowy, w czasie którego wykonano „Mszę Koronacyjną” W. A. Mozarta. W listopadzie 2007roku z okazji 750-lecia Jarocina i 120-lecia powiatu jarocińskiego wykonano „Te Deum” Charpentiera. W grudniu 2008 roku z okazji 90-rocznicy Powstania Wielkopolskiego zorganizowano koncert pt.”Tobie Polsko”. W roku 2011 z okazji Jubileuszu 120-lecia odbył się koncert w wykonaniu „Jubilata” oraz „ Poznańskich Słowików” pod dyrekcją prof. Stefana Stuligrosza.

Chór działa przy Jarocińskim Ośrodku Kultury. Jest zespołem amatorskim. Śpiewa a capella utwory muzyki dawnej i współczesnej, kolędy polskie, zagraniczne oraz pieśni ludowe.

Obecnie dyrygenetem jest Kasper Ekert.

Rok 2011 był rokiem szczególnym dla chóru. Obchodzono trzy rocznice:

140 rocznicę urodzin Kazimierza Tomasza Barwickiego,

120 rocznicę powstania chóru i 80 rocznicę śmierci Kazimierza Tomasza Barwickiego.

Urodził się 29 grudnia 1871 roku w Witaszycach jako syn stolarza Jana Barwickiego i Klementyny z Przyborskich.

W 1879 roku rodzina Barwickich przeniosła się do Jarocina. Kazimierz, po śmierci ojca, prowadził warsztat stolarski. W 1989 roku został mistrzem. Należał do Towarzystwa Przemysłowego w Jarocinie, które działało do 1882 roku Myśl założenia Koła Śpiewaczego narodziła się podczas zebrania tego towarzystwa. Dnia 8 marca 1891 roku grono miłośników śpiewu pod kierownictwem Kazimierza Tomasza Barwickiego założyło Koło Śpiewacze. Kazimierz Barwicki jako delegat z Jarocina uczestniczył w zebraniu założycielskim Związku Kół Śpiewackich Polskich na Wielkie Księstwo Poznańskie. Był współtwórcą kilku kół śpiewaczych na Ziemi Jarocińskiej, m.in. w Witaszycach, Kotlinie, Żerkowie i Wilkowyi.

W 1907 roku przeniósł się wraz z rodziną i zamieszkał w Poznaniu, gdzie włączył się w nurt działalności śpiewaczej. Od 1908 roku do śmierci pełnił funkcję sekretarza generalnego związku. Od 1911 roku był głównym redaktorem miesięcznika muzycznego „Śpiewak”, a po I wojnie światowej współredagował „Przegląd Muzyczny”. W latach 1929-1931 objął stanowisko prezesa Koła Śpiewackiego Polskiego w Poznaniu.

Był redaktorem i wydawcą pism muzycznych, śpiewników i materiałów nutowych.

Zmarł 20 stycznia 1931 roku w Poznaniu, został pochowany na Cmentarzu Junikowskim.

Należy do Stowarzyszenia Absolwentów Liceum Ogólnokształcącego w Jarocinie, z czego jest bardzo dumna. Dzięki temu ma kontakt z młodzieżą gimnazjalną i licealną. Jako osoba na emeryturze należy również do Jarocińskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku powstałego z inicjatywy Stowarzyszenia 750-lecia Miasta. Była jednym z inicjatorów założenia tego uniwersytetu. Przez kilka lat pełniła w nim funkcję wiceprezesa. Jej pasją jest organizowanie zjazdów koleżeńskich.

Bardzo lubi muzykę poważną, a ulubionym kompozytorem jest Wolfgang Amadeusz Mozart. Przy tej muzyce odpoczywa, zbiera myśli, pisze.

Obecnie, gdy jest na emeryturze, dzieli swój czas między chór i rodzinę. Wychowała troje wnucząt. Swoje zamiłowania do muzyki przelała na wnuka, który ukończył Szkołę Muzyczną.

Często doceniana przez władze samorządowe.
Otrzymała następujące odznaczenia:
Odznakę Zasłużony Działacz Kultury – Warszawa, 1 czerwca 2001r.
Odznakę honorową ” Za Zasługi dla Województwa Wielkopolskiego” – Poznań, 4 października 2002r.
Złotą odznakę z wieńcem laurowym za działalność społeczną i zasługi dla Związku Chórów i Orkiestr – Warszawa, 9 stycznia 2008r.
Złoty Krzyż Zasługi – Warszawa, 12 stycznia 2011r.
Odznakę honorową ”Zasłużony dla Kultury Polskiej” – Warszawa, 12 grudnia 2012r.

Szczególne nagrody to: Zasłużony Działacz Kultury, najwyższe odznaczenie z wieńcem laurowym, Złoty Krzyż Zasługi, o który wnioskował Burmistrz Jarocina. Bardzo cieszy ostatnie odznaczenie – „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Ważne jest, że została doceniona jej bezinteresowna praca.

Prawdy, którymi kieruje się w życiu:

”Gdy mówisz prawdę, nie potrzebujesz sobie niczego przypominać” Mark Twain

”Panie w swej szczodrobliwości daj też Temu, który mi zazdrości ” prof. Stefan Stuligrosz

To kobieta społecznik, całkowicie oddana swojej pasji. Osoba skromna, życzliwa, otwarta na ludzi. Łatwo zjednuje sobie przyjaciół. Potrafi współpracować z ludźmi zarówno w swoim wieku, jak i z młodzieżą. Służy ogromną pomocą. Nie oczekuje uznania, ani poklasku. Nie poddaje się mimo przeciwności losu. Dzięki jej zaangażowaniu chór istnieje i prężnie działa do dnia dzisiejszego. To wspaniały ambasador i promotor Ziemi Jarocińskiej.