Feliks Jóźwiak – burmistrz Goliny w latach 1927 – 1939
Informacje ogólne o bohaterze
Feliks Jóźwiak urodził się 13 kwietnia 1896 roku w Cisewie koło Turku. Jego ojciec był właścicielem gospodarstwa rolnego, a za sprawę priorytetową uważał wykształcenie dzieci. Ze wspomnień córki Feliksa Jóźwiaka, pani Haliny Reszki dowiadujemy się, że jej ojciec: „był wysokim mężczyzną, szczupłym, poważnym, prawdziwym pedantem, rzadko się uśmiechał, zaś ich dom był domem gościnnym i otwartym”.
Edukacja
Feliks Jóźwiak ukończył Seminarium Nauczycielskie w Kaliszu. 23 sierpnia 1919 roku uczestniczył w Zjeździe Nauczycieli Tajnego Nauczania. Do 1920 roku pracował jako nauczyciel.
Dbał o rozwój edukacji na terenie gminy, prowadząc racjonalną politykę oświatową. Spełniał tym samym oczekiwania lokalnej społeczności oraz ogólnej polityki państwa. Jednak były to zadania obszerne i pochłaniające znaczne nakłady finansowe. To jednak nie zniechęcało do działania aktywnego burmistrza i już w 1932 odbyła się uroczystość „na placu”, w czasie której wmurował kamień węgielny pod budowę szkoły podstawowej. Zabiegał również o rozwój czytelnictwa wśród dzieci, młodzieży i dorosłych. Z jego inicjatywy wybudowana została Biblioteka Miejska w Golinie. Przyczynił się nie tylko do jej powstania, ale cały czas wspierał jej rozwój.
Wojskowość
Gdy wybuchła wojna polsko-bolszewicka (wojna polsko-rosyjska 1919-1921, wojna polsko-radziecka) pomiędzy odrodzoną Rzeczpospolitą Polską a Rosją Radziecką, dążącą do podboju państw europejskich i przekształcenia ich w republiki radzieckie zgodnie z doktryną i deklarowanymi celami politycznymi, Feliks Jóźwiak wziął w niej udział ze swoim bratem Józefem, również nauczycielem. Walczył w 13 dywizji generała Józefa Hallera. Głównym wodzem był w tym czasie marszałek Józef Piłsudski.
W 1920 roku, w czasie bitwy, Feliks stracił jedno oko, a w drugim pozostały odłamki ołowiu. Przed śmiercią na polu bitwy uratował do kolega, który zaciągnął nieprzytomnego Feliksa do najbliższego zgrupowania żołnierzy, skąd zawieziony został go do Wilna. W Wilnie przebywał 8 miesięcy. Potem przewieziono go do Poznania, gdzie został zoperowany. Rekonwalescencja i ciężkie przeżycia wojenne odcisnęły silne piętno na młodym wówczas człowieku, stracił chęć do życia, jednakże udana operacja drugiego oka dała mu nadzieję na aktywność i działanie. W 1928 spotkał się z przyjaciółmi z pola walki, uczestnicząc w Zjeździe Inwalidów Wojennych.
Polityka i społeczeństwo
Z powodu wysokiego stopnia inwalidztwa do zawodu nauczycielskiego już nie powrócił. Wówczas to zrodził się pomysł pracy na rzecz lokalnej społeczności. W okresie międzywojennym piastował urząd burmistrza Miasta i Gminy w Golinie. Urząd Miasta, nazywany wówczas magistratem, w tamtych latach składał się z 3 osób: burmistrza – Feliksa Jóźwiaka, sekretarza – Adama Grodzkiego i woźnego – pana Gosławskiego. Feliks Jóźwiak został również powołany w skład Rady Powiatowej Konińskiej w latach 1934-1039.
Był czynnym członkiem i prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej. Dbał o rozwój straży pożarnej w Golinie, wspierał ją materialnie. Przy straży pożarnej zorganizował drużynę piłkarską.
Należał do komitetu organizacyjnego jubileuszowego zlotu Związku Harcerstwa Polskiego w Koninie.
Gospodarka i przedsiębiorczość
Przed II wojną światową Golina była miastem brudnym, zaniedbanym i zanieczyszczonym. Miasteczko borykało się z problemem usuwania odpadów komunalnych. Brakowało przede wszystkim wiedzy i świadomości ekologicznej na temat zagrożeń dla wód podziemnych, gleby i przyrody ożywionej, czasem także dla zdrowia ludzi i zwierząt. Tę wiedzę i chęć zmiany sytuacji posiadał Feliks Jóźwiak. Za sprawę pierwszoplanową uznał sprzątanie miasteczka i okolic, organizując wywóz śmieci oraz roboty publiczne. W celu poprawy stanu sanitarno-porządkowego tworzył tereny zielone. Był zapalonym pszczelarzem, dlatego zasadzono wówczas lipy i miododajne akacje, które nie tylko uatrakcyjniały wygląd miasta, ale także przyczyniały się do rozwoju pszczelarstwa w okolicy.
W okresie piastowania stanowiska burmistrza oddawał swoje pobory na rzecz bezrobotnych zatrudnianych przy wywózce śmieci oraz porządkowaniu miasta i zadrzewianiu. Oni brukowali miasto, nawozili tereny bagniste, przywozili ziemię z okolic, zasadzili sad owocowy i ogród kwiatowy.
W okresie wojny, Feliks Jóźwiak ukrywał się w Poznaniu, u dyrektora Przedsiębiorstwa Pierzarskiego z siedzibą w Swarzędzu, jednocześnie założyciela tego przedsiębiorstwa i tam nauczył się fachu darcia pierza. Po wojnie w jego głowie zrodził się pomysł utworzenia punktu darcia pierza w Golinie. Tym sposobem zorganizował pracę chałupniczą dla bezrobotnych mieszkańców Goliny i okolic.
Dyplomy i odznaczenia
a) ogólnopolskie:
– 29 lipca 1938 roku jako burmistrz Goliny otrzymał od Prezesa Rady Ministrów Sławoja Składkowskiego SREBRNY KRZYŻ ZASŁUGI PO RAZ PIERWSZY ZA ZASŁUG NA POLU PODNIESIENIA STANU SANITARNO – PORZĄDKOWEGO,
b) wojewódzkie:
– we wrześniu 1962 roku w związku z obchodami 600-lecia miasta Goliny otrzymał DYPLOM UZNANIA za zasługi położone dla rozwoju miasta – wręczenie dyplomu połączone było z uroczystościami otwarcia golińskiego basenu z inicjatywy burmistrza Wiktora Nowakowskiego,
– 2 czerwca 1957 roku otrzymał od Wojewódzkiej Komendy Straży Pożarnych przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu DYPLOM UZNANIA z okazji 50-lecia OSP w Golinie za 30 LAT OFIARNEJ PRACY W OCHOTNICZEJ STRAŻY POŻARNEJ,
– 12 września 1938 roku jako burmistrz Goliny otrzymał od wojewody BRĄZOWY MEDAL ZA DŁUGOLETNIĄ SŁUŻBĘ.
W pamięci potomnych
Feliks Jóźwiak zmarł 22 grudnia 1969 roku w Szpitalu Klinicznym w Poznaniu na ulicy Przybyszewskiego.
13 kwietnia 2012 roku uroczyście odsłonięto tablicę poświęconą jego pamięci.
Feliks Jóźwiak umiejętnie nawiązywał kontakty z ludźmi, charakteryzowały go: otwartość, wrażliwość i konsekwencja. Był człowiekiem cenionym przez lokalną społeczność za uczciwość, zaangażowanie w pracę oraz życzliwość. Zawsze otwarty na problemy ludzi, pomagał im w redagowaniu pism, wniosków i podań, walczył o sprawiedliwość, zawsze stając na wysokości zadania.
