Jan Janiak urodził się 1891 roku w okolicach Inowrocławia, w miejscowości Szawłowice. Pochodził z rodziny wielodzietnej. Jego rodzicami byli Marcin i Wiktoria Janiak. Szkołę Podstawową ukończył w Szawłowicach. Po ukończeniu 14 roku życia podjął naukę w laboratorium chemicznym w Wierzchosławicach,gdzie później pracował.

W 1914 r.został wcielony do wojska niemieckiego. Był dwukrotnie ranny na froncie francuskim.Po zaleczeniu ran walczył w Karpatach, gdzie dostał się do niewoli rosyjskiej Następnie przedostał się do Rumunii, gdzie wstąpił do II Korpusu Legionów Hallera. Jan Janiak dostał się do niewoli niemieckiej w bitwie pod Kaniowem (7-8 maja 1918r.). W połowie grudnia 1919 r. udało mu się uciec z niewoli i powrócić w rodzinne strony.

27 grudnia wybuchło Powstanie Wielkopolskie.Podczas powstania,jako ochotnik,od 30 grudnia 1918 r. do 5 stycznia 1919 r. służył w drugim pułku grenadierów kujawskich.Jego bezpośrednim dowódcą był starszy sierżant Feliks Nowak.5 stycznia 1919 r. wziął w walkach o Inowrocław , które były bardzo ciężkie. Po zdobyciu Inowrocławia,wraz ze swoim oddziałem udał się przez Jakcice i Złotniki Kujawskie w kierunku Nowej Wsi. Po drodze powstańcy otrzymali pomoc artylerii w postaci dwóch lekkich armat pod dowództwem studenta Stefana Wypijewskiego.Od 5.01.1919 r. do 28 września 1920r. Jan Janiak służył w wojsku w 59 p.p. , który został przemianowany z jednostek dowodzonych przez Pawła Cymsa .Został zwolniony ze służby z powodu choroby . Po wyleczeniu służył w Straży Granicznej .

W okresie powojennym Jan Janiak zajął się działalnością społeczną. Był przewodniczącym Wiejskiego Komitetu Elektryfikacyjnego wsi Brenno. Od roku 1951 do 1967 pracował jako dozorca w gorzelni, w sąsiednim Wijewie. Chętnie uczestniczył w spotkaniach rocznicowych, jako uczestnik Powstania Wielkopolskiego, w Szkole Podstawowej w Brennie. Uchwałą Rady Państwa z dn.20.XII 1972 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Umiera 29.08.1981 r.