Pochodzenie
Urodził się 2 listopada 1916 roku w Grodźcu koło Konina w diecezji włocławskiej. Wcześnie stracił ojca, który zginął podczas wojny w 1920 r. i był wychowywany przez matkę. „Wszystkie wartości — wyznał — które wniosłem w życie, ona mi dała”. Matka zarabiała na utrzymanie rodziny krawiectwem. Miał starszego brata Józefa.
Edukacja (lub „młodość”)
Po ukończeniu szkoły podstwowej w Grodźcu rozpoczął naukę w gimnazjum nauczycielskim w Nieszawie. W 1935 roku przerwał naukę aby wstąić do nowicjatu księży orionistów w Zduńskiej Woli. W 1937 roku przełożeni wysłali go na studia filozoficzno-teologiczne do Włoch, gdzie w Tortonie spotkał się z założycielem swojego zgromadzenia, bł. Alojzym Orione. Urzekła go jego osobowość, duchowość i życzliwy stosunek do Polaków. Po wybuchu II wojny światowej Bronisław Dąbrowski powrócił do kraju, aby z całym narodem dzielić straszliwe doświadczenia okupacji nazistowskiej. Kontynuując studia teologiczne w Warszawie, organizował dla sierot i chłopców z biednych rodzin pomoc i opiekę. Był naocznym świadkiem Powstania Warszawskiego. Po jego upadku został wywieziony do obozu pracy w Bittinheim koło Dachau. Tam nabawił się choroby, z której został uzdrowiony za wstawiennictwem bł. Alojzego Orione.
Zdjęcia Bronisława Dąbrowskiego z posługi kapłańskiej oraz lat młodzieńczych opublikowane na stronie Zgromadzenia Zakonnego Małe Dzieło Boskiej Opatrzności – Orioniści Prowicja Polska.
Etapy działalności
10 czerwca 1945 jako kleryk zgromadzenia księży orionistów otrzymał święcenia kapłańskie w Rokitnie pod Warszawą z rąk biskupa Antoniego Szlagowskiego.
24 listopada 1961 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej. 17 stycznia 1962 roku nominacja została oficjalne ogłoszona.
25 marca 1962 otrzymał sakrę biskupią w katedrze warszawskiej z rąk karynała Stefana Wyszyńskiego, biskupa Franciszka Korszyńskiego i biskupa Zygmunta Choromańskiego.
W latach 1969–1993 jako sekretarz Konferencji Episkopatu Polski angażował się w polskie życie polityczne.
Uczestniczył w rozmowach w Magdalence, rozmowach przy Okrągłym Stole, negocjacjach między przedstawicielami władz komunistycznych, a działaczami związkowymi.
Przyjmowany był przez kolejnych papieży na comiesięcznych audiencjach ponad 250 razy, w trakcie których informował o bieżącej sytuacji Kościoła w Polsce.
Był inicjatorem powołania Prymasowskiej Rady Społecznej 12 grudnia 1981 roku.
W stanie wojennym pomagał aktywnie internowanym i ich rodzinom.
6 czerwca 1982 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym pro hac vice.
W 1990 otrzymał tytuł doctora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
W 1993 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
27 lutego 1993 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 25 grudnia 1997 roku po krótkiej chorobie. Został pochowany 29 grudnia 1997 na warszawskich Powązkach w pobliżu kościoła, w grobie biskupów pomocniczych warszawskich.
Znaczenie postaci
Priorytetowe miejsce w działalności Arcybiskupa Bronisława zajmowały stosunki ze Stolicą Apostolską. Przez wiele lat — z nominacji Pawła VI i Jana Pawła II — był członkiem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Wybierany był czterokrotnie na sekretarza Konferencji Episkopatu Polski. Piastował to stanowisko do 27 lutego 1993 roku, kiedy to Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z zajmowanego urzędu po ukończeniu 75. roku życia.
Służba Arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego obejmowała nie tylko najważniejsze interesy Kościoła i narodu, ale także zwykłe, codzienne sprawy ludzi z najbliższego i dalszego otoczenia. W homilii pogrzebowej kardynał Józef Glemp tak scharakteryzował jego postawę i misję „nieprzeciętna wrażliwość na sprawy biednych i cierpiących. Pozostała gotowość niesienia pomocy za cenę nieprzespanych nocy i podejmowania uciążliwych podróży. Sam mogłem obserwować te starania podczas stanu wojennego, ale nie tylko. Szukanie lekarstw, wskazywanie osób pomagających, przekonywanie do pomocy bliźniemu — to było żywiołem, w którym abp Dąbrowski dobrze się poruszał, uruchamiając telefony i korespondencję”.