Pochodzenie

Urodził się 20 lipca 1792 roku w Sannikach w woj. wielkopolskim. Syn Stanisława i Marcianny z domu Bronikowskiej. Ojciec był prokuratorem w sądzie apelacyjnym w Poznaniu.

Dzieciństwo

Jego ojciec brał udział w Powstaniu Kościuszkowskim. Z tego powodu Prusacy zburzyli ich majątek, matka z Ignacym schronili się u gajowego. Wychowywany był w duchu patriotycznym, dlatego wybrał karierę wojskową.

Edukacja

Pierwsze sześć lat nauki pobierał u prywatnego wychowawcy. Największym zamiłowaniem pałał do matematyki, fizyki, nauk wojskowych, a także do języków (niemieckiego i francuskiego). Następnie uczył się w Poznaniu, skąd pod wpływem księdza Jezierskiego wyjechał do Drezna (Niemcy).W roku 1809 wstąpił do Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierii w Warszawie. Szkołę tę ukończył z tytułem podporucznika. W tym samym roku pod okiem prof. P. Livet rozpoczął kurs geometrii wykreślnej, geometrii analitycznej oraz rachunku różniczkowego.

Etapy działalności

KARIERA WOJSKOWA

W 1807 roku wstąpił do pułku piechoty w Poznaniu. Przydzielono mu funkcję adiutanta podoficera pułku. U jego boku walczył w wojnie polsko-austriackiej.

W latach 1812-1814 brał udział w Kampanii Napoleońskiej, jako kapitan saperów i adiutant gen. Dąbrowskiego. Za udział w bitwie nad Berezyną został odznaczony złotym krzyżem Virtuti Militari.

W 1813 roku walczył pod Lipskiem w bitwie narodów, u boku księcia Józefa Poniatowskiego. Po tej bitwie uzyskał nominację na szefa szwadronu oraz został odznaczony Krzyżem Legii Honorowej.

W 1814 roku walczył w obronie Paryża.

Od 1815 roku służył w Armii Królestwa Polskiego, gdzie w latach 1817-1822 wykonywał prace demarkacyjne na granicy Królestwa Polskiego z Prusami.

DZIAŁALNOŚĆ KONSPIRACYJNA

W 1816 roku założył tajną organizację pod nazwą Narodowe Towarzystwo Patriotyczne.

Należał do Towarzystwa Kosynierów w Wielkim Księstwie Poznańskim oraz Wolnomularstwa Narodowego w Warszawie, których celem było doprowadzenie do odzyskania niepodległości Polski.

W latach 1823-1826 oraz 1829-1830 zaprojektował i nadzorował budowę Kanału Augustowskiego.W 1826 roku został uwięziony na 3 lata za działalność spiskową w więzieniu Karmelitów w Warszawie.

Brał udział w Powstaniu Listopadowym początkowo, jako podkomendant twierdzy Zamość, później został kwatermistrzem Generalnego Sztabu Głównego i dowódcą korpusu inżynierów. W sztabie generalnego wodza był twórcą kampanii wiosennej oraz osobiście dowodził w bitwie pod Iganiami.

Za udział w powstaniu zesłano go do Wiatki, gdzie przebywał w latach 1832-1834. Wówczas opisał wojnę polsko-rosyjską.Po powrocie do kraju w 1834 roku osiadł na gospodarstwie i poświęcił się życiu rodzinnemu. Rodzinę założył w 1825 roku, żeniąc się z Emilią z Rudkowskich. Dochowali się czwórki dzieci. Po ośmiu latach wyjechał za granicę ratować swoje zdrowie. Zmarł 4 sierpnia 1850 roku na wyspie Helgoland podczas leczniczej kąpieli morskiej. Urna z ziemią z miejsca jego pochówku znajduje się w Krypcie Zasłużonych kościoła św. Wojciecha w Poznaniu. Pamiątki związane z generałem można obejrzeć w Izbie Muzelanej Ziemi Kostrzyńskiej oraz Muzeum Kanału Augustowskiego.

Znaczenie postaci

August Sokołowski powiedział o nim, że był „najpotężniejszym uczniem Napoleona”. Większość swojego życia poświęcił wojsku, był doskonałym strategiem oraz wybitnym inżynierem. Pozostawił po sobie około 60 dzieł pisanych. Najbardziej znane, to „Czterej ostatni wodzowie polscy przed sądem historii”, oprócz tego opublikował kurs taktyki, wykłady „Fortyfikacja polowa” z 1825 roku, memoriał o umocnieniu wojennym kraju Polskiego, traktaty: o organizacji wojsk w całej Europie, o dawnych wojnach polskich i sposobie wojowania z porównaniem do dzisiejszego stanu sztuki wojennej i inne.