Pochodzenie
Ireneusz Wierzejewski urodził się 23 marca 1881 r. w Kozłowie. Był synem nadleśniczego – Władysława Wierzejewskiego oraz Marii Wierzejewskiej (z domu Mojzykiewicz).
Dzieciństwo
Ireneusz Wierzejewski wychowywał się pod opieką ojca – jego matka zmarła kiedy był dzieckiem. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Buku, następnie ukończył gimnazjum im. Bergera w Poznaniu.
Edukacja
Po maturze, nie dysponując środkami finansowymi umożliwiającymi podjęcie studiów, odbył roczne praktyki w Zakładach Metalowych im. H. Cegielskiego. W 1903 r. rozpoczął studia medyczne w Gryfii, a następnie w Berlinie, Würtzburgu i Monachium. W trakcie studiów działał w organizacjach niepodległościowych. Po zdaniu egzaminu państwowego w 1908 r. uzyskał dyplom lekarza. W 1910 r. doktoryzował się na Uniwersytecie w Lipsku broniąc pracę ”O wrodzonym ubytku kości łokciowej”. W tym samym roku ożenił się z Walentyną Ślążykówną.
Etapy działalności
Budowa Poznańskiego Zakładu Ortopedycznego im. Gąsiorowskich
Na stałe przeniósł się do Poznania w 1911 r. Rozpoczął pracę nad zorganizowaniem w Poznaniu szpitala ortopedycznego. Otrzymał na ten cel 2 miliony marek niemieckich z fundacji Gąsiorowskich. Po dwóch latach, w 1913 r., został dyrektorem i lekarzem naczelnym Poznańskiego Zakładu Ortopedycznego im. Gąsiorowskich.
Działalność medyczna i wojskowa w trakcie I wojny światowej, powstania wielkopolskiego i wojny polsko-bolszewickiej
Po wybuchu I wojny światowej powołano go na kierownika oddziału urazowego niemieckiego szpitala fortecznego. Pełnił też funkcję doradczego ortopedy-konsultanta V korpusu armijnego. W tym samym czasie, będąc lekarzem pospolitego ruszenia w stopniu kapitana, pracowal jako ordynator 2 stacji chirurgicznej szpitala głównego w Poznaniu. Dzięki swojemu stanowisku w wojsku niemieckim udało mu się uniemożliwić wywiezienie do Niemiec zapasów materiałów sanitarnych i sprzętu medycznego. Mogły one zostać wykorzystane podczas powstania wielkopolskiego.
W 1918 r. został członkiem poznańskiej Rady Robotnieczej i Żołnierskiej. Powołał w Poznaniu Towarzystwo Polskiego Czerwonego Krzyża.
Po 27 grudnia 1918 r. jako ochotnik przystąpił do powstania. W styczniu 1919 r. mianowano go naczelnym lekarzem powstańców wielkopolskich. W czasie walk o Szubin , Zbąszyń i lotnisko Ławica dowodził oddziałami sanitarnymi. W lutym 1919 r. powołano go na stanowisko Inspektora Sanitarnego powstających Wojsk Wielkopolskich oraz nadano mu stopień generała podporucznika.
1 kwietnia 1920 r., w trakcie wojny polsko-bolszewickiej, mianowano go szefem sanitarnym I Armii. 9 października 1920 r. został inspektorem sanitarnym na okręgi „Poznań” i „Pomorze”. Po krótkim urlopie zdrowotnym, który spędził w Poznaniu, powrócił na front wschodni. W październiku 1921 r . został przeniesiony do rezerwy ze względu na zły stan zdrowia.
Diałalność akademicka i polityczna
Po powrocie z armii Wierzejwski wznowił pracę w Zakładzie Gąsiorowskich. Rozpoczął prowadzenie wykładów klinicznych z ortopedii. 4 kwietnia 1923 r. został pierwszym w Polsce profesorem ortopedii, kierował Kliniką Ortopedyczną Uniwersytetu Poznańskiego. Był jednym z redaktorów ,,Polskiego Przeglądu Chirurgicznego”. Został pierwszym przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Ortopedów, zorganizował jego pierwszy zjazd w Poznaniu. Był konstruktorem aparatu ortopedycznego stosowanego w leczeniu stawów kolanowych. W listopadzie 1928 r. został pierwszym przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego.
Od 1928 r. zasiadał w Senacie RP z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Pracował nad zmianą systemu ubezpieczeń społecznych oraz wprowadzeniem ustawy o opiece nad ułomnymi i kalekami. Przewodził w Wielkopolsce komitetowi regionalnemu Narodowo – Państwowego Bloku Pracy.
Poza medycyną, koleją pasją Ireneusza Wierzejewskiego była muzyka. Grał na instrumentach, potrafił też śpiewać – wraz z innymi muzykami założył w Poznaniu Chór Echo.
Ireneusz Wierzejwski zmarł 8 marca 1930r. w Warszawie. Od 1962r. spoczywa na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.
Źródła:
Zygmunt Duda, Bogumił Wojcieszak „Opalenicki słownik biograficzny”, Opalenicka Oficyna Wydawnicza, 1994 r.
Sylwia Sałwacka „Młody ortopeda tak ją oczarował, że dała mu 2 mln”, Gazeta.pl, 2013 r.