„Tego chce ode mnie Bóg” wywiad ze Stanisławem Waliszewskim dla Miesięcznika Rodzin Katolickich

„Całun mojego życia” wywiad ze Stanisławem Waliszewskim dla Przewodnika Katolickiego

Pochodzenie

Urodził się w Rychwale koło Konina 20 lipca 1912 roku w rodzinie pieczętującej się starym szlacheckim herbem Leszczyc. Rodzice to Helena z domu Wichlińska oraz Stanisław Waliszewski. Miał dwie siostry, Jadwigę i Annę, oraz brata Jana.

Dzieciństwo

Jako dziecko zamieszkał z rodzicami w Gościejewie.Do Gościejewa przeniósł się z majątku Mały Osiek koło Koła w kwietniu 1921 roku. Od 1919 do kwietnia 1921 roku pierwszą i drugą klasę przerabiał w domu pod opieką swojej mamy. Była na to zgoda władz oświatowych, bo mama jego miała do tego kwalifikacje. Do szkoły w Owieczkach poszedł po zdaniu egzaminu. W czerwcu 1921 roku ukończył 2-letnią szkołę wydziałową w Owieczkach.

Edukacja

W latach 1921-1929 uczęszczał do Neoklasycznego Gimnazjum Męskiego im. Przemysława w Rogoźnie.

Po uzyskaniu dyplomu dojrzałości zdecydował się zdawać egzamin na politechnikę. Medycyna nigdy nie była brana pod uwagę. Dopiero za namową swego wuja, doskonałego lekarza i psychologa zrozumiał, że jego przeznaczeniem jest ratowanie człowieka oraz niesienie mu ulgi w cierpieniu. W 1929 roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Dyplom lekarza otrzymał w 1935 roku.

Po ukończeniu studiów został powołany do Szkoły Podchorążych – Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Ukończył je w marcu 1936 roku.

Praca zawodowa

1 kwietnia 1936 roku rozpoczął służbę jako lekarz pułkowy 58 Pułku Piechoty w Poznaniu.

30 września 1936 roku podjął pracę jako asystent Oddziału Chirurgicznego w Szpitalu Powiatowym im. Św. Ducha w Koninie. Jednocześnie był młodszym asystentem w Zakładzie Anatomi Opisowej i Topograficznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego pod kierownictwem prof. Stefana Różyckiego. Tu przygotowywał się do obrony pracy doktorskiej.

W 1937 roku rozpoczął półroczny staż na Oddziale Skórno-Wewnętrznym VII Wojskowego Szpitala Okręgowego w Poznaniu. Od czerwca do września 1937 roku pełnił obowiązkową praktykę na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym w Szpitalu Miejskim w Kaliszu.

Okres wrzesień 1937 – grudzień 1938 to stały etat na odziale Chirurgi Ogólnej i Ortopedycznej w Szpitalu Miejskim im. Strusia w Poznaniu. Był asystentem pod kierunkiem prof. Kazimierza Nowakowskiego. Wznawia też porządkowanie materiałów związanych ze swoim doktoratem, jednocześnie prowadząc ćwiczenia ze studentami w prosektorium.

1 kwietnia 1939 roku zostaje asystentem chirurgicznym w Szpitalu Powiatowym im. św. Ducha w Koninie pod kierunkiem chirurga dr Jana Trockiego. Pracował tam tylko 5 miesięcy, gdyż został zmobilizowany do wojska.

II Wojna Światowa

Dnia 23 sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do wojska i wcielony do 17 Dywizji Piechoty Armii Poznań w Gnieźnie. Pracował jako lekarz w Szpitalu Polowym nr 703. Brał udział w Bitwie nad Bzurą, w Puszczy Kampinoskiej oraz w obronie Warszawy.

Przez cały październik 1939 roku pracował w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie na Oddziale Chirurgii. W listopadzie zwolniony jako oficer rezerwy do miejsca zamieszkania. Wrócił do Konina, gdzie podjął pracę chirurga. 30 kwietnia 1940 roku został zwolniony przez Niemców.

Niemcy nie pozwolili mu pracować w szpitalu, wyrazili jednak zgodę na pełnienie roli lekarza w niewielkim miasteczku koło Konina – Golinie, gdzie mieszkał do końca wojny. Zdobył tam bogate doświadczenie medyczne, lecząc ludzi z różnego rodzaju chorób, od wszawicy, poprzez gruźlicę, do ciężkich schorzeń serca, płuc i innych narządów. Angażował się finansowo i czynnie we wszelkie akcje pomocy Polakom będącym w obozach jenieckich i koncentracyjnych poprzez wysyłanie paczek żywnościowych. Wspierał też Żydów, którym pomagał osobiście w getcie w trakcie wizyt lekarskich. Do pracy tej włączył swą młodszą siostrę Annę. Obydwoje z wielkim poświęceniem walczyli o zdrowie ludzi, często narażając własne. To właśnie tam sami zarazili się gruźlicą, z której musieli się leczyć przez długie lata. Odważny lekarz prymitywnym, własnej konstrukcji aparatem podjął się wykonywania sztucznej odmy u chorych na gruźlicę. Stosował też transfuzję krwi od dawcy do biorcy. Jego dokonania wzbudzały podziw nie tylko u Polaków, ale też u Niemców, którzy często szukali u niego pomocy. Bywało, że pod groźbą śmierci musiał ratować członka rodziny rozwścieczonego Niemca. Ratował wszystkich będąc wierny przysiędze Hipokratesa. W lutym 1945 roku doczekał się oswobodzenia powiatu konińskiego.

W lutym i marcu 1945 roku zorganizował polowy szpital Polskiego Czerwonego Krzyża, gdzie pracował jako naczelny lekarz Wojskowej Komisji Rejonowej dla Poborowych w Koninie.

1 kwietnia 1945 r. wznowił pracę dydaktyczną i naukową na Wydziale Lekarskim w Zakładzie Anatomii Opisowej w Poznaniu jako starszy asystent. Jednocześnie w okresie od kwietnia do 30 czerwca pomagał przy organizacji Szpital Powiatowego w Obornikach, pracując jako chirurg.

W lipcu 1945 roku przeniósł się do Rogoźna.

Rogoziński „Judym”

1 lipca 1945 roku rozpoczął praktykę lekarską we własnym gabinecie. Była to praca ciężka i trudna. Z jednej strony ogromna ilość ludzi wyniszczonych wojną, z drugiej brak lekarstw, sprzętu, a także docieranie do chorych z dalekich okolic pieszo. Mimo tych utrudnień, nie zważając na porę dnia szedł z pomocą chorym.

Pracował również jako lekarz szkolny. Bardzo mocno był związany ze szkołami średnimi, a w szczególności z dawnym Liceum Pedagogicznym. Właśnie w tym liceum poznał żonę Wandę Biegańską, którą poślubił w kwietniu 1948 r. Mieli 3 synów – Marka, Jacka i Pawła. Jednocześnie dojeżdżał na uczelnię w Poznaniu, gdzie 28 lutego 1948 r. uzyskał stopień doktora medycyny.

Ponadto od 1952 do 1972 był lekarzem przemysłowym, jako kierownik Przychodni Międzyzakładowej. Od kwietnia 1951 roku prowadził 10 – łóżkową Izbę Porodową. Prowadził ją do czasu jej likwidacji czyli grudnia 1968 r. Przyjął w niej 2536 porodów, bez żadnego wypadku zgonu. Te wszystkie funkcje nie przeszkodziły mu w pełnieniu roli lekarza ogólnego dla mieszkańców Rogoźna i okolic. Pełnił stały etat w Przychodni Rejonowej, gdzie pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Lekarskiej do czasu przejścia na emeryturę w roku 1987.

Działalność kulturalna

Był inicjatorem i założycielem Towarzystwa Miłośników Sceny, które pod jego kierownictwem istniało przez około 20 lat. Jego członkami byli ludzie ze wszystkich warstw społecznych. Aby nauczyć ich dykcji, właściwego poruszania się na scenie, Waliszewski sprowadził reżysera z prawdziwego zdarzenia – prof. Mikołaja Aleksandrowicza. W ciągu tych wszystkich lat istnienia przygotowano 16 premier i 2 prapremiery m.in. „Dzień Sądu” Jerzego Zawieyskiego, „Damy i huzary” Aleksandra Fredry, „Pierwszy dzień wolności” Leona Kruczkowskiego. W sumie wystawiono 215 spektakli dla widzów z Rogoźna, Wielkopolski oraz Ziem Zachodnich.

Działalność społeczna

Rozpowszechnił akcję Honorowego Dawstwa Krwi, prowadząc ją od roku 1960 przez ponad 8 lat.

Należał do Powiatowego Zarządu Antyalkoholowego, PCK, Towarzystwa Przyjaciół Rogoźna, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Wszystkie wymienione organizacje były polem oddziaływania na całe społeczeństwo Rogoźna.

Badacz Całunu Turyńskiego

Z ogromną żarliwością, niezwykłym pietyzmem i wnikliwością podjął się naukowych dociekań nad Całunem Turyńskim. Niewątpliwie wiedza medyczna była tu bardzo przydatna i pracy tej nadawała określony kierunek. Znana mu była w szerokim zakresie literatura dotycząca sprawy tej niezwykłej relikwii. Napisał na ten temat książkę, wiele artykułów, udzielał wywiadów, a także wygłosił ogromną ilość wykładów. Od stycznia 1971 roku był członkiem korespondentem Ośrodka Międzynarodowego do Badań Naukowych nad Całunem w Turynie – Towarzystwa Syndologicznego. Trzykrotnie uczestniczył w zjazdach syndonologów we Włoszech. Jest autorem książki „Całun turyński dzisiaj”.

Zmarł 20 grudnia 2011 r. w Rogoźnie i pochowany został na miejskim cmentarzu.

Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984);

Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”;

Srebrna Odznaka PCK;

Honorowe Odznaki za zasługi w Rozwoju Województw Poznańskiego i Pilskiego;

W 1987 r. został wpisany do „Księgi Ludzi Zasłużonych dla Miasta i Gminy Rogoźno”;

Odsłonięcie tablicy poświęconej pamięci dr Stanisława Waliszewskiego 2014.05.08

Znaczenie postaci

Cechował się głębokim patriotyzmem, pracowitością oraz wysoką kulturą. Swoim zachowaniem pokazywał młodym ludziom jaki jest cel życia, jak można godnie żyć i jak warto żyć. Swemu kochanemu miastu oddał swoją wiedzę, dobroć serca i niezwykłą aktywność. Jego działalność miała wielkie znaczenie w podnoszeniu kultury środowiska. Rogoźnianie pamiętają go jako człowieka nieprzeciętnego, społecznika i chrześcijańskiego myśliciela. Był zawsze wierny ideałom „Bóg, Honor i Ojczyzna”.

Źródła

Wywiad z Jackiem Waliszewskim – synem Stanisława Waliszewskiego, przeprowadzony 10 kwietnia 2014 r. w Rogoźnie;

Archiwum rodzinne rodziny Waliszewskich, syn Stanisława, Paweł Waliszewski;

Zbiory Muzeum Regionalnego im. Wojciechy Dutkiewicz w Rogoźnie;

„Biogram dr Stanisława Waliszewskiego”, opracowanie: Władysława Lewandowska, grudzień 1985;

S. Waliszewski, „Gimnazjalne miraże”, Muzeum Regionalne Rogoźno, 2001;

S. Waliszewski, „Całun turyński dzisiaj”, Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy, 1987.